Η Ελλάδα δυστυχώς αρνείται να… αλλάξει!

Του Σταύρου Κωστάρα

H Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ. 

Στην Ελλάδα τίποτε δεν πεθαίνει.

 Ζούμε σε μια χώρα που πάσχει από αθανασία.

Αυτό που ζήσαμε το έτος Τσίπρα, ήταν ένα ιδεολογικό-πολιτικό κακέκτυπο της Αριστεράς μέσα στο οποίο πρώτο εξέπνευσε το «αριστερό ήθος». και βιώσαμε μια πρωτόγνωρη και ιλαροτραγική κατάσταση, στον χώρο της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς.

«Να μην γίνουμε σαν τους άλλους. Εμείς ήλθαμε, για να ανατρέψουμε δομές και προνόμια».

Προσωπικά, δεν πιστεύω πως η πρωθυπουργική «έκπληξη και ενόχληση», με τα όσα έχουν γίνει τον τελευταίο χρόνο, είχαν οποιαδήποτε δόση ειλικρίνειας. Η πλήρης καταρράκωση του περιβόητου «αριστερού ήθους» συντελέσθηκε ταχύτατα. Αθρόες προσλήψεις συγγενών και φίλων στο Δημόσιο, συνδιαλλαγές με τα ΜΜΕ και την διαπλοκή, χρηματικές διασυνδέσεις υπουργών με υποθέσεις απολυμένων υπαλλήλων, αποκαλύψεις «αριστερών» καταθετών στο εξωτερικό, κρούσματα εξαγωγής συναλλάγματος, λαθραίας ή «εγκαίρου», εν όψει των «επερχομένων» capitals controls, κ.λπ.).

Πρόκειται για μια -μόλις ετήσια- «συγκομιδή», η οποία μάλλον αποτελεί συνέχεια του πολύχρονου «παλιού» και αποδεικνύει, ως τελεσίδικα, θνησιγενές το «νέο».

Προκύπτει, πλέον, σαφέστατα, ότι το «πρώτη φορά Αριστερά», προήλθε και βασίσθηκε, όχι σε Αριστερούς, αλλά σε βουλιμιώντες για την εξουσία. Ήταν το μόνο «κίνητρο», που διατήρησε ενιαίο το συνονθύλευμα των κυβερνώντων.

Έτσι εξηγείται το γιατί η πλειονότητα των «ιδεολόγων», που αντέδρασε δυναμικά και αποτελεσματικά στην αφαίρεση του δωρεάν αυτοκινήτου, υπέγραψε «στα τέσσερα» (για να θυμηθούμε τον… αγέρωχο κ. Καμμένο) το τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο.

Οι γιαλαντζί αριστεροί θα επιχειρήσουν ξανά να εκφράσουν την «αριστεροφροσύνη» τους στους ξέφραγους, από την Ευρώπη, τομείς. Όπως η διάλυση της Παιδείας, η κομματικοποίηση του Κράτους, η αναβίωση του κομματοσυνδικαλισμού, η ναρκοθέτηση των ιδιωτικοποιήσεων και των επενδύσεων, Κυριότερη, μέχρι τώρα, ήταν η απόπειρα ισοπέδωσης της Παιδείας, με την επιβολή «ισότητας», μεταξύ Αριστείας και Μετριότητας, η οποία, δυστυχώς, ήταν εκτός της «επαχθούς» εποπτείας των εταίρων.

Βλέπει μπροστά του και έχει να αντιμετωπίσει τα δόντια του αχαλίνωτου κτήνους του λαϊκισμού. Το τάισε, το χάιδεψε, το θέριεψε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική που ακολούθησε από την ώρα που ήταν αρχηγός του 3% έως το δημοψήφισμα.

Ποτέ δεν σκέφτηκε τι θα έπρεπε να κάνει εάν του έπεφτε ο κλήρος της διακυβέρνησης της χώρας, την οποία με τόσο πάθος διεκδίκησε.

Ποτέ δεν προετοιμάστηκε. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν έψαξε και δεν επέλεξε ικανούς ανθρώπους για τις θέσεις-κλειδιά. Πήγε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη και δύσκολη διαπραγμάτευση χωρίς καμία προεργασία, χωρίς πραγματικό σχέδιο Β ή Γ.

Ποτέ άλλοτε δεν βρέθηκε η χώρα σε κατάσταση πολέμου χωρίς στοιχειώδες επιτελείο και βασικά σχέδια. Ποτέ δεν έφτασε στο σημείο να μην κάνει απολύτως τίποτα και να αναμένει να λυθούν τα προβλήματα από μόνα τους.

Στο όνομα του ιερού αντιμνημονιακού αγώνα συμπεριέλαβε στις τάξεις του κόμματός του τους πλέον ακραίους και γραφικούς, οι οποίοι σήμερα τον υβρίζουν. Δεν έθεσε ποτέ κάποιο όριο στις μεθοδεύσεις, στη ρητορεία και στις ακρότητες στις οποίες κατέφυγαν τα στελέχη και οι οπαδοί του κόμματός του.

Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν ενδιαφερόταν για την άχαρη τέχνη της διακυβέρνησης. Όχι. Αυτά που τον ενδιέφεραν, και το ξέρει καλά είναι η αλήθεια, είναι ο πολιτικός και κομματικός τακτικισμός, η επικοινωνία και το παιχνίδι εξουσίας.

Βασική αγωνία του ήταν και είναι η πολιτική επιβίωση και ηγεμονία. Αυτό φαίνεται σε κρίσιμους τομείς της δημόσιας ζωής, πέρα από τη διαπραγμάτευση. Δεν είχε ποτέ ένα επιχειρησιακό σχέδιο επίλυσης των προβλημάτων της χώρας. Ο χειρισμός του μεταναστευτικού είναι ένα κλασικό παράδειγμα ανεπάρκειας.

Το δημοψήφισμα ήταν ο τελευταίος σταθμός σε μια πορεία χωρίς πυξίδα. Ήταν μια καταστροφή, στην οποία οδηγήθηκε από την προσήλωσή του στην τέχνη των τακτικισμών που έχουν πάντοτε ως ορίζοντα την επόμενη, άντε τη μεθεπόμενη ημέρα. Εν πάση περιπτώσει, το ιστορικό επεισόδιο κατέληξε σε μια αναγκαστική προσγείωση του ιδίου και της χώρας.

Τώρα, καλώς ή κακώς, το μέλλον του τόπου εξαρτάται από το κατά πόσον η βίαιη ωρίμανση του κ. Τσίπρα αλλά και των άλλων μνημονιακών πλέον δυνάμεων, θα αποδειχθεί πολιτικά βιώσιμη και αρκετή για να μην οδηγηθεί η χώρα στα βράχια. Αλλά από τις μέχρι τώρα κινήσεις του και τον τρόπο που πολιτεύεται το πιθανότερο είναι να παραμείνει ανώριμος για να αντιμετωπίσει τις υπάρχουσες καταστάσεις που διαμορφώνονται παγκοσμίως.

Αν κάνει το λάθος να στηριχθεί, όπως και άλλοι παλιότερα, στη βουρκώδη διαπλοκή, θα είναι δηλητηριώδες. Αλλά από ότι προκύπτει από τις μυστικές συναντήσεις και τον τρόπο αντιμετώπισης των αδειών για τους καναλάρχες εκεί οδεύει. Το έκαναν άλλοι στο παρελθόν και το πλήρωσαν. Οι παράταιρες, περιστασιακές αγκαλιές σπανίως αποδίδουν..

Αν συνεχίσει να πατάει σε δύο βάρκες, αν παίρνει αποφάσεις λέγοντας «συγγνώμη δεν το ήθελα, με ανάγκασαν», θα έχει κακό τέλος.

Ο κίνδυνος είναι πως οι πολίτες που πίστεψαν σε εκείνον δεν θα κάνουν για πολύ υπομονή, ιδιαίτερα όταν αρχίσουν να έρχονται τα ειδοποιητήρια για τους φόρους που θα κληθούν να πληρώσουν, και όταν η κατάσταση με το προσφυγικό φτάσει στο απροχώρητο. Με δεδομένη την αφασία που παρατηρείται στον αστικό πολιτικό χώρο, τα πράγματα θα γίνουν επικίνδυνα.

Ο πολίτης που δεν βλέπει φως, που πιστεύει πια ότι «όλοι ίδιοι είναι, ψέματα μας λένε» και που δεν διακρίνει κάποιον ηγέτη με σχέδιο και όραμα πουθενά στον ορίζοντα θα πάει στα άκρα. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος αυτή την ώρα.