Χριστούγεννα στην Ηγουμενίτσα πριν από 35 χρόνια - Της Αφροδίτης Ντάικου

 

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΘΗΝΑ! Ήρθαν τα Χριστούγεννα!
 

Λένε...Χριστούγεννα στην πόλη και Πάσχα στο χωριό! 

Αν όμως γυρίσουμε το ρολόι 35 χρόνια πίσω... 

Η καμπάνα σήμανε τα Χριστούγεννα σε μια φτωχική, νοικιασμένη μονοκατοικία της Ηγουμενίτσας...

Από τους πρώτους τολμηρούς- εξερευνητή και μαχητή τον λέω τον παππού τους στις ιστορίες που μοιράζομαι με τα παιδιά μας- ο πατέρας μου, ξεκίνησε να δουλεύει ως πρωτότοκος σε οικοδομή και να φροντίζει και την υπόλοιπη οικογένειά του, βρέθηκε μετανάστης στη Γερμανία, οικοδόμος κι έπειτα εστιάτορας στη Βόρεια Αμερική (Ντάλα τον φωνάζανε στο χωριό), επέστρεψε στην Ελλάδα πολεμώντας με τα χώματα για να καρπίσει η γη...

Πάλευε για το δίκαιο, αμόρφωτος μεν αλλά μίλαγε με πάθος για την αξία του «συνεταιρίζεσθαι»...

Τα χρόνια που οι Αλβανοί εισέρρεαν μαζικά από τα σύνορα, ήταν εκεί και μοίραζε στους συνανθρώπους του τυρί,ψωμί και ντομάτες. 

Πούλαγε την πραμάτεια του όπου έφτανε ο νους του...κι έτσι τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ μύριζαν άρωμα τριαντάφυλλο από τη Βουλγαρία, λουκάνικα από τη Θεσσαλονίκη, γλυκιά μυρωδιά πούρων και φιστίκια από την Τουρκία...ταψιά με μπακλαβά,μελομακάρονα,καταίφι ή εκμέκ, κουραμπιέδες και ζαχαρωμένα φρούτα...

Υπερτερούσε όμως πάντα η εικόνα ενός κλαδιού μανταρινιών πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και οι κούτες με τα γλυκά που θα μοιράζαμε για να ευχαριστήσουμε τους εργάτες... 

Ο μόνος προορισμός των Χριστουγέννων ήταν τα Γιάννενα-μια απόσταση δυο,τριών ωρών μες την ομίχλη-για να ψωνίσουμε ρούχα και βιβλία από το μεγάλο στα μάτια μας βιβλιοπωλείο:Δωδώνη! 

Αν κάποια φορά μάλιστα ήμασταν πολύ τυχερά όλο και κάποιο νέο ζωάκι υιοθετούσαμε...

Αυτά λοιπόν, δεν ήταν “χούγκα” ήταν όμως όλα όσα έκαναν ευτυχισμένο ένα παιδί. 

Η αυθεντική, θορυβώδης ελληνική μας οικογένεια. 

Και ναι! 

Ο παππούς εξακολουθεί και θα είναι για πάντα ο ήρωάς μας!