ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΕΣΤΑΝΙΩΤΗ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ ΜΟΥ ΝΙΝΟ

« Οι νεκροί δεν ανασταίνονται . Απλά υπάρχουν». Αυτό έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος , αγαπημένε συμμαθητή μου Νίνο. Και εσύ υπήρξες στην ψυχή μου, όσο ήσουν κοντά μας. Και θα υπάρχεις και ας έφυγες. Ας λείπεις. Ή πιο σωστά απλά λείπεις. Και η απουσία της παρουσίας σου είναι και θα είναι αισθητή. Και πονάει. Πονάει πιότερο σε όλους εμάς που ξοδέψαμε μαζί την εφηβεία μας , τα γυμνασιακά μας χρόνια. Σκληρά πολύ δεν ήταν Νίνο ;

Λένε ακόμη Νίνο πως οι νεκροί πεθάνουν όταν τους ξεχνάμε . Είναι ο δεύτερος θάνατος το ανθρώπου. Και ο πιο οδυνηρός. Αλλά δεν ξεχνιέσαι. Μην ανησυχείς. Με τις πράξεις σου, τα λόγια σου, τη συμπεριφορά σου είχες κερδίσει την εκτίμηση και το σεβασμό όλων μας.

Άφησες φίλε μου ανεξίτηλα τα χνάρια σου , τα αποτυπώματα της ψυχούλας σου σε εχθρούς και για τον φίλους. Αλλά είχες εχθρούς ; Ίσως υπερβάλλω φίλε μου . Γιατί πάντα υπάρχουν και αυτοί . Όλοι όμως αναγνώριζαν την καλοσύνη σου, το ενδιαφέρον σου στη δουλειά σου, στον συνάνθρωπό σου.

Για όσα σου γράφω Νίνο …υπογράφω . Δεν είναι λόγια που γράφονται με το σκεπτικό ότι « οι νεκρός την δεδικαίωται». Όχι. Είχα την καλή τύχη, την ευλογία Θεού να σε γνωρίσω από κοντά. Είμαστε συμμαθητές στο Γυμνάσιο Ηγουμενίτσας . Ζήσαμε μαζί τα δύσκολα και σκληρά χρόνια της φτώχειας. Με τόλμη , υπομονή και επιμονή καταφέραμε να « μάθουμε γράμματα» και να βρούμε το δρόμο μας στη ζωή. Νικητές ; Ναι νικητές με πύρρειες νίκες. Ή πιο σωστά είμαστε νικημένοι νικητές. Φτωχοί οι γονείς μας ; Και λοιπόν ; Δεν πεινάσαμε. Μας στάθηκαν δίπλα μας. Μόνο εμείς τα χωριατόπαιδα εκείνης της εποχής ξέρουμε πως πορευτήκαμε.

Θεέ μου τι να πρωτοθυμηθούμε μωρέ Νίνο. Που να τα μολογήσουμε. Ευλογία Θεού τη χρονιά που μέναμε στο ίδιο δωμάτιο. Το θυμάσαι ; Τα θυμάμαι όλα με το « νι και με το σίγμα» . Ανήλιαγο πανάθεμά το. Χωρίς φως. Θυμάσαι που καθαρίζαμε το λαμπόγυαλο με εφημερίδα την οποία μαλάσαμε μέχρι να γίνει μαλακή-μαλακή ; Και τι ωραία που καθάριζε ! Αμ εκείνες οι κιτρινάδες στους τοίχους από την υγρασία. Και άντε να ζεσταθείς. Κρυώναμε. Μπαίναμε κάτω από τις βελέντζες για να ζεσταθούμε. Μαζί και ο μικρός Κώστας Ιωάννου . Ο Τσίρος ! Κολλητός και ο Ευκλείδης Παππάς. Που και παππάς ! Αχ μωρέ Νίνο όλα τα θυμάμαι μα που να στα γράψω όλα. Και πώς να σου στείλω το γράμμα !

Ήσουν καλός γονιός. Καλός πατέρας. Ή πιο σωστά προσπάθησες. Έκανες το καλύτερο που νόμιζες σωστό. Μην στενοχωριέσαι. Μην ανησυχείς Νίνο. Απέκτησες ελληνική , κλασική οικογένεια. Όπως αυτές των δικών μας γονιών. Άφησες καλή μαγιά. Άφησες καλές ρίζες. Και βέβαια πάντα δίπλα σου , κοντά σου η γυναίκα σου. Και τα παιδιά σου . Στις χαρές, στις λύπες. Και τα παιδιά εξαιρετικά. Άφησες απογόνους

Νίνο ελπίζω να πάρεις το γράμμα μου. Μην απαντάς. Έχω σειρά Νίνο . Καλή αντάμωση. Θα τα πούμε σαν σμίξουμε. Έπιασε την κλάση μας ο Χάροντας. Τον άθλιο !

Υ/Γ1 . Χαιρετίσματα στους γονείς σου. Στον Μπάρμπα Νάσιο και στην μάνα σου την Ανέτα.

Υ/Γ 2. Όταν έλθω στην Πλαταριά θα « βρεθούμε», όπως πριν .

Χρήστος Στεφ. Ευαγγέλου
Άλιμος 20 Μάη 2019