Οι καμπανοποιοί της Παραμυθιάς του Γιάννη Στάθη

Ένα χυτήριο κατασκευής καμπάνών το οποίο αντέχει στο χρόνο.

Σήμερα είχα την τύχη να επισκεφθώ στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας, ένα από τα ελάχιστα εργαστήρια στην Ευρώπη τα οποία συνεχίζουν μια μοναδική οικογενειακή παράδοση. Πρόκειται για μια οικογενειακή επιχείρηση από «πάππου προς πάππου», που πηγαίνει από τα χέρια του πατέρα στα χέρια του γιου. Η οικογενειακή επιχείρηση μετρά 215 χρόνια ζωής.

Το χυτήριο βρίσκεται στον κάμπο της Παραμυθιάς, στο Καρυώτι, ένα από τα τελευταία εναπομείναντα χυτήρια καμπανών στην Ελλάδα, ηλικίας 250 χρόνων  και φτιάχνει καμπάνες με προορισμό το Ισραήλ, την Κύπρο, τη Ρουμανία, την Σερβία, την Ρωσία, την Αμερική, την Αυστραλία την Αφρική και πολλές άλλες χώρες στην Ευρώπη.

Ο Θωμάς και ο Φώτης Γαλανόπουλος, με ενθουσιασμό με ξεναγήσαν στο εργαστήριο και μοιράστηκαν μαζί μου την τεχνική και την διαδικασία της κατασκευής μιας καμπάνας.

Οι καμπάνες είναι ένα κράμα από χαλκό και κασσίτερο και την ώρα που φτιάχνονται και λιώνουν τα μέταλλα στους φούρνους, η θερμοκρασία στο εργαστήρι φτάνει και τους 70 βαθμούς.

Η πιο μεγάλη καμπάνα που έχει κατασκευαστεί από το εργαστήρι βρίσκεται στον Ιερό Ναό Ιωσήφ και Μαγδαληνής, στον Εύοσμο της Θεσσαλονίκης, και ζυγίζει 3 τόνους και 350 κιλά.

Στην έκθεση, στο προαύλιο του εργαστηρίου, δεσπόζουν δύο μεγάλες καμπάνες, ακριβή αντίγραφα εκείνων που είχαν καταστραφεί από πυρκαγιά στο καμπαναριό του Ιερού Ναού του Πρωτάτου στις Καρυές του Αγίου Όρους. «Στην εκκλησία του “Άξιον Εστί”, στις Καρυές του Αγίου Όρους, το καμπαναριό είχε πάρει φωτιά. Με το νερό που έριξε η Πυροσβεστική έσπασαν δύο καμπάνες. Οι μοναχοί μάς ζήτησαν πιστά αντίγραφα. Τις παλιές τις κράτησαν ως ιερά κειμήλια. Η μεγαλύτερη βάρους 1.170 κιλών είχε κατασκευαστεί το 1874 και η δεύτερη το 1781 από Ρώσους τεχνίτες.

Οι καμπάνες και τα σήμαντρα των Γαλανοπουλέων , "στολίζουν" εκκλησίες σε τέσσερις Ηπείρους, κάνοντας την επιχείρηση παγκόσμιο " πρεσβευτή" της Παραμυθιάς και της Θεσπρωτίας !

Είμαι ευγνώμων στους Θωμά και Φώτη Γαλανόπουλο για την φιλοξενία και για την μοναδική εμπειρία να δω εκ του σύνεγγυς μια τέχνη ο οποία δυστυχώς σιγα- σιγά σβήνει.