Το βρήκα στον δρόμο και μετά… ένιωσα ένοχος!

Περπατούσα βιαστικά ένα απόγευμα, όταν κάτι τράβηξε το βλέμμα μου στην άκρη του δρόμου.

Ένα τσαντάκι.

Όχι κάποιο πεταμένο σκουπίδι, ένα κανονικό τσαντάκι μέσης, υφασμάτινο, με βάρος.

Το σήκωσα.

Η πρώτη σκέψη ήταν αυθόρμητη: «Κάποιος θα το ψάχνει απεγνωσμένα αυτή τη στιγμή».

Έριξα μια ματιά μέσα. Ταυτότητα, κάρτες, κλειδιά.

Ο κάτοχος είχε όνομα, πρόσωπο, ζωή.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισα να κάνω το σωστό.

Να το παραδώσω στην αστυνομία.

Εκεί όμως άρχισαν τα δύσκολα.

Δεν ήταν απλώς μια τυπική διαδικασία.

– «Πού το βρήκατε;»

– «Αγγίξατε κάτι;»

– «Είχε μέσα χρήματα;»

– «Είστε σίγουρος;»

– «Παρατηρήσατε κάτι ιδιαίτερο εκεί που το βρήκατε;»

Για μια στιγμή, ένιωσα ότι δεν ήμουν ο άνθρωπος που πήγε να βοηθήσει.

Ήμουν ο ύποπτος.

Αφού τελείωσε η «ανάκριση», βγήκα από το κτίριο της Αστυνομίας με ένα παράξενο συναίσθημα.

Είχα κάνει κάτι λάθος;

Ακόμα είναι αποτυπωμένο στη μνήμη μου το βλέμμα του αστυνομικού που με "έγδυνε" με τα μάτια.

Είχα μπλεχτεί σε μια διαδικασία που με έκανε να αναρωτηθώ αν άξιζε τον κόπο.

Μου πέρασε απ’ το μυαλό, έστω για λίγο, πως ίσως έπρεπε απλώς να το προσπεράσω.

Να μην το είχα δει ποτέ.

Και τότε κατάλαβα κάτι.

Το πρόβλημα δεν είναι στο τσαντάκι.

Είναι στο πώς αντιμετωπίζεται η καλοσύνη.

Αντί να ενθαρρύνεται, συχνά ελέγχεται, εξετάζεται, αμφισβητείται.

Και ο πολίτης που θέλει να κάνει το σωστό, μπαίνει σε διαδικασία που τον κάνει να νιώθει ανόητος ή ακόμα και ένοχος.

Μπορεί να είναι μια μικρή ιστορία, αλλά δείχνει κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Αν φοβόμαστε να κάνουμε το σωστό για να μη μπλέξουμε, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Δεν φταίει η εντιμότητα, φταίει το πώς την αντιμετωπίζουμε.

'' Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική ''

Χωρίς Σχέδιο