Η Ελεονόρα Ζουγανελη αποθεώνει τον Αχέροντα

Ο Αχέροντας.

Ποτάμι με όνομα βαρύ, φορτωμένο μύθους και περάσματα.

Ανάμεσα σε πλατάνια και βράχια, ανάμεσα σε νερά που κυλούν.

Το φως παίζει με τις σκιές, και η σιωπή δεν είναι ποτέ απόλυτη.

Είναι γεμάτη ήχους.

Μια αίσθηση γης που γνωρίζει.

Εκεί που το νερό είναι σχεδόν ιερό.

Παγωμένο σαν αλήθεια,

και καθαρό σαν νέα αρχή.

Μέσα του δεν βούτηξα μόνο το σώμα,

μα και σκέψεις, φόβους, βάρη.

Και τα άφησα να φύγουν.

Ό,τι δεν χρειάζεται,

το παίρνει το ρεύμα.

Εκεί, όλα μικραίνουν.

Οι σκέψεις, οι ρόλοι, οι βιασύνες.

Αφήνεσαι.

Καθαρίζεις χωρίς να το επιδιώκεις.

Εκεί κάτι σε καθηλώνει.

Όχι επειδή φοβάσαι.

Αλλά επειδή θυμάσαι.