Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΤΗΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΤΗΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Η πρωτοφανής ανθρωπιστική κρίση την οποία βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και η οποία γίνεται ολοένα εντονότερη, έχει γίνει πλέον αντιληπτή και στις μικρές-τοπικές κοινωνίες, μετά τα μεγάλα αστικά κέντρα στα οποία έκανε πρώτα την εμφάνισή της.

Την τελευταία διετία τουλάχιστον, σημαντικό μέρος του πληθυσμού της Θεσπρωτίας έχει βρεθεί αντιμέτωπο με μια δύσκολη πραγματικότητα, αφού εκτός των οικονομικών του προβλημάτων (αύξηση ανεργίας, μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση δώρων κλπ), υπάρχει και μια Τοπική Αυτοδιοίκηση ανήμπορη σε μεγάλο βαθμό, με τους Δήμους να αδυνατούν λόγω κυρίως της περικοπής κρατικών πόρων και κατ’ επέκταση της έλλειψης σχεδιασμού για ένα plan b, να ανταπεξέλθουν στις αυξημένες πλέον ανάγκες.

Το plan b, που ως όρος ευδοκιμεί τελευταία, έχει να κάνει με ένα πιθανό σχέδιο έκτακτης ανάγκης των Δήμων, το οποίο και θα ενεργοποιούνταν σε αυτές τις περιπτώσεις. Και θα αφορούσε έσοδα που θα έμπαιναν στα ταμεία των Δήμων από άλλες πηγές, από πιθανές επενδύσεις, από αξιοποίηση της δημοτικής περιουσίας.

Ωστόσο το σαθρά οικοδομημένο ελληνικό κράτος και άρα οι Οργανισμοί του, επαναπαύονταν στους… καρπούς των κρατικών κονδυλίων, που όταν λόγω κρίσης άρχισαν να μειώνονται, δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ούτε την καθημερινότητα των Δημοτών τους. Με ευθύνη όχι αποκλειστικά των διοικήσεών τους, αφού αυτό το μοντέλο λειτουργίας βρήκαν, αλλά ως αποτέλεσμα μιας νοοτροπίας που έγινε καθεστώς.

Τι ζητούν λοιπόν σήμερα οι Δημότες της Θεσπρωτίας; Πολύ λίγα στην ουσία, τα οποία ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις μοιάζουν μη υλοποιήσιμα για τις Δημοτικές Αρχές, εξαιτίας της παραπάνω πραγματικότητας.

Ο κόσμος ζητά το έγκαιρο κλείσιμο μιας λακκούβας, ζητά επαρκή φωτισμό και άμεση αντικατάσταση των καμένων λαμπτήρων, ζητά πρόνοια και ένα πιάτο δωρεάν φαγητού για εκείνους που στερούνται και αυτό, ζητά να μην πλημμυρίζει το σπίτι του, το κατάστημά του, με την πρώτη βροχόπτωση. Ζητά την ελεύθερη και χωρίς εμπόδια πρόσβαση στα πεζοδρόμια. Παιδικές χαρές, πάρκα και χώρους πρασίνου που θα συντηρούνται επαρκώς. Πράγματα δλδ. που θα έπρεπε να μοιάζουν ως αυτονόητο, ωστόσο παραμένουν το ζητούμενο.

Αν θέλετε και μια πρόταση που θα διευκολύνει το έργο των διοικήσεων των Δήμων. Η δημιουργία ενός ειδικού συνεργείου αποτελούμενο από υπηρεσιακούς παράγοντες των Δήμων, ακόμη και της Π.Ε Θεσπρωτίας, του ΟΛΗΓ, κ.ά πιθανώς, οι οποίοι θα εντοπίζουν, θα καταγράφουν και θα θέτουν υπόψιν προς επίλυση άμεσα όλα τα προβλήματα που σχετίζονται με παράνομες καταλήψεις, φθορές οδοστρώματος και πεζοδρομίων, τον ηλεκτροφωτισμό και την επικινδυνότητα του οδικού δικτύου, των παιδικών χαρών και γενικότερα όλων των κοινόχρηστων χώρων.

Είναι επιτέλους ώρα οι Δήμοι να σταθούν στα πόδια τους, με το κράτος συμπαραστάτη και όχι βασικό χρηματοδότη, ώστε να μπουν τα θεμέλια για ένα καλύτερο μέλλον της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των ανθρώπων-πολιτών που εξαρτώνται απ’ αυτήν. Συμφωνούμε ότι αυτό απαιτεί χρόνο και χρήμα, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να συμβεί, ειδάλλως σε μερικά χρόνια θα βρεθούμε προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Η λογική «δεν μας δίνει το κράτος» δεν πρέπει να ανήκει στο παρόν, αλλά κυρίως δεν πρέπει να ανήκει και στο μέλλον. Το ελληνικό μοντέλο σχέσης κράτους-φορέων Τ.Α για την Ευρώπη είναι ξεπερασμένο και αν η χώρα θέλει να σεβαστεί τον εαυτό της και φυσικά να οικοδομήσει σε στέρεες βάσεις το μέλλον της, οφείλει να το επανακαθορίσει.

Π. Ρ