Να μην καταντήσουν οι ιερείς άχρηστοι, αδύναμοι και ανίσχυροι - Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

Οι κληρικοί μέσα στην κοινωνία είναι ένα δυνατό φρούριο, ένα οχυρό απόρθητων αξιών. Αυτό το οχυρό, το οποίο η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας δεν αφήνει να καταρρεύσει και να παραδοθούν οι ιερείς ως πρόβατα επί σφαγήν, κάποιοι θα ήθελαν να το κυριεύσουν, να το γκρεμίσουν, να το αχρηστεύσουν. Δεν τους αρέσει, όπως είναι χτισμένο, επιδιώκουν να μη μείνει όρθιο, να μη συνεχίζει να υπερασπίζεται ό,τι περιέχει. Επιθυμούν να του αφαιρέσουν τη δυναμική και την αίγλη, να στερήσουν το λαό μας και την πατρίδα μας από την ευεργετική παρουσία του. Να το καταντήσουν άχρηστο κατ’ ουσία και ανίσχυρο. Να του πάρουν το θεσμικό του χαρακτήρα. Να το υποβιβάσουν πρώτα στη συνείδηση του λαού και ύστερα στο ρόλο του.

«Τι χρειάζονται οι παπάδες; Τι προσφέρουν; Γιατί να τους πληρώνει το κράτος; Γιατί να μην έχουμε γιατρούς, εκπαιδευτικούς, πυροσβέστες κ.λπ. στη θέση τους;», είναι μερικά από αυτά, που ακούγονται τις τελευταίες ημέρες. Και επιπλέον κάποιοι δεν πολυνοιάζονται, λες και δεν είναι άνθρωποι οι ιερείς με οικογένειες και ανάγκες, για τα εργασιακά δικαιώματά τους, τα οποία , όπως έχουν αποφανθεί και δικαστήρια, διασφαλίζονται μέχρι τώρα από τον κώδικα περί δημοσίων υπαλλήλων, έστω και αν οι ιερείς δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι με τη στενή έννοια του όρου, αλλά θρησκευτικοί λειτουργοί. Με την αλλαγή του νομικού καθεστώτος, όμως, αυτά τα δικαιώματα, όπως η μισθοδοσία και η μονιμότητα, που απορρέουν από τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδας, την εφαρμογή του οποίου εγγυάται η Πολιτεία, θα είναι στον αέρα. Θα θέλει και θα έχει αρμοδιότητα το κράτος, αν αλλάξουν οι σχέσεις του με την Εκκλησία, να τα υπερασπιστεί; Θα μπορεί η διοίκηση της Εκκλησίας να τα διαφυλάξει; ΄

Ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, η αλήθεια είναι ότι μεγάλη μερίδα όχι απλά του λαού, αλλά και του πιστού λαού, αδιαφορεί για την τύχη των ιερωμένων. Και οφείλουμε να παραδεχθούμε, κάνοντας την αυτοκριτική μας, ότι έχουμε και εμείς μεγάλο μερίδιο ευθύνης, που ξεθρονιαστήκαμε από την καρδιά του λαού.

Ωστόσο το θέμα είναι πολύ σοβαρό και ταυτόχρονα λεπτό. Δεν είναι παρωνυχίδα. Ξύπνα πιστέ λαέ, ξύπνα παπά. Ξύπνα πιστέ λαέ, για να καταλάβεις ότι αδύναμοι και αθωράκιστοι ιερωμένοι, δεν μπορούν να πολεμήσουν τον πνευματικό κίνδυνο που είναι κοντά μας και ερεθίζει τη ζωή μας, που βάζει σε δοκιμασία την ηθική μας, που παρασύρει τους νέους στον όλεθρο, που παραδίνει ανθρώπινες ψυχές στον αφανισμό. Ενός κινδύνου, που δεν είναι πια μια θεωρητική σύλληψη, αλλά μια απτή πραγματικότητα.

Ας ξυπνήσουμε και οι παπάδες και με ξεκαθαρισμένα τα πράγματα μέσα μας, να αποδείξουμε για μια ακόμη φορά, ότι είμαστε πρότυπα γνήσιας πίστης και ευσέβειας. Κληρικοί χωρίς έμπνευση, δράση, δυναμισμό, αγωνιστικότητα, θα μπούμε εκ των πραγμάτων στο περιθώριο. Και δεν το αξίζουμε…