.jpg)
.gif)
Η Μάστιγα της ξαπλώστρας
.webp)
«Καλοκαίρι, καλοκαίρι, φιλελεύθερη λαλιά, το ‘να εχτύπαε τ’ άλλο χέρι, από την απελπισιά»
«Μερικοί άνθρωποι αγοράζουν το καλοκαίρι και σε μερικούς ανήκει δικαιωματικά. Οι Έλληνες είμαστε στη δεύτερη κατηγορία… Από παιδιά μαθαίνουμε κάθε χρόνο να γυρνάμε στον χαμένο παράδεισο… Το καλοκαίρι είναι ένα δεύτερο σπίτι», έλεγε το 2013 ο Αρίστος Δοξιάδης. Εμείς, ιδίως η γενιά των 80’s που μεγαλώσαμε στην Ηγουμενίτσα, αλλά και στην παράκτια ζώνη του νομού, βιώσαμε απόλυτα τον ελεύθερο παράδεισο: για μπάνιο με τα πόδια ή και autostop στο Δρέπανο, στο Ξενία, στο λιμανάκι, ψάρεμα στα Πετρέλαια με το ποδήλατο, αλλά και μεγαλώνοντας, σε πιο μακρινές, πανέμορφες παραλίες, όπως στα Σύβοτα και στην Πέρδικα.
Όμως φοβάμαι σήμερα ο Έλληνας, ανήκει σε αυτούς που θα πρέπει να αγοράζουν το καλοκαίρι τους. Και δεν αναφέρομαι στο 50% των Ελλήνων που φέτος δεν θα πάνε διακοπές. Θα εστιάσω στην καθημερινότητα όλων μας, που ζούμε ή επιστρέφουμε στα μέρη που μεγαλώσαμε και βιώνουμε μέρα με τη μέρα τον αποκλεισμό από την ακτογραμμή της περιοχής μας. Ο αλόγιστος υπερτουρισμός και η απληστία, διαμόρφωσε τις συνθήκες ενός “V.I.P.” τουρισμού και ενός κακόγουστου, στα όρια του κιτς, ακριβού σκηνικού, στις παραλίες που κάποτε ήταν «δεύτερο σπίτι μας».
Η διαχείριση του υπερτουρισμού έπρεπε να ξεκινούσε χτες, στα πρότυπα των Ισπανών, που από τις αρχές του 2010 γκρέμιζαν all inclusive μεγαθήρια σε προορισμούς όπως τα Gran Canaria ή των Ιταλών. Στα επόμενα 10 – 15 χρόνια, η ανερχόμενη αστική τάξη κυρίως της Ασίας (αλλά και της Αφρικής), θα σπρώξει τον τουρισμό στην Ελλάδα στα 50 εκατομμύρια. Μπορούμε να διανοηθούμε τι θα συμβεί αύριο;
Όλα αυτά καθιστούν πολύ δύσκολο, σχεδόν απαγορευτικό, το να κάνει σήμερα μια παρέα νέων ή μια οικογένεια, κάτι που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν αυτονόητο: ένα μπάνιο στη θάλασσα! Οι ξαπλώστρες έχουν καταλάβει το μεγαλύτερο και ομορφότερο μέρος της θεσπρωτικής ακτογραμμής, με απαγορευτικές χρεώσεις για τον ντόπιο πληθυσμό. Η λύσσα για υπερεκμετάλλευση, έφτασε πρόσφατα μέχρι και στην παραλία της «Ελιάς».
Η λύση δεν θα είναι προφανώς η επίκληση στο ένδοξο παρελθόν που πέθανε οριστικά. Δεν γίνεται όμως και να παραδοθούν οι ακτές μας, στην μάστιγα της ξαπλώστρας, που επεκτείνεται χωρίς κανόνες. Η απερχόμενη δημοτική αρχή, εύχομαι να δώσει τη θέση της σε μια νέα, που θα εφαρμόσει έξυπνες, δημόσιες και στοχευμένες πολιτικές, που θα κατανοήσει αυτό που έρχεται και θα έχει στην πολιτική της κουλτούρα το κοινωνικό κράτος και τον άνθρωπο, χωρίς τη δαιμονοποίηση του τουρισμού.
Διαφορετικά θα σιγοτραγουδάμε τους προφητικούς στίχους του αγαπημένου Β. Παπακωνσταντίνου: «Καλοκαίρι, καλοκαίρι, φιλελεύθερη λαλιά, το ‘να εχτύπαε τ’ άλλο χέρι, από την απελπισιά».
Ο Μιχαήλ Θεοδρώρου είναι δάσκαλος
Μέλος της Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ Θεσπρωτίας
«Μερικοί άνθρωποι αγοράζουν το καλοκαίρι και σε μερικούς ανήκει δικαιωματικά. Οι Έλληνες είμαστε στη δεύτερη κατηγορία… Από παιδιά μαθαίνουμε κάθε χρόνο να γυρνάμε στον χαμένο παράδεισο… Το καλοκαίρι είναι ένα δεύτερο σπίτι», έλεγε το 2013 ο Αρίστος Δοξιάδης. Εμείς, ιδίως η γενιά των 80’s που μεγαλώσαμε στην Ηγουμενίτσα, αλλά και στην παράκτια ζώνη του νομού, βιώσαμε απόλυτα τον ελεύθερο παράδεισο: για μπάνιο με τα πόδια ή και autostop στο Δρέπανο, στο Ξενία, στο λιμανάκι, ψάρεμα στα Πετρέλαια με το ποδήλατο, αλλά και μεγαλώνοντας, σε πιο μακρινές, πανέμορφες παραλίες, όπως στα Σύβοτα και στην Πέρδικα.
Όμως φοβάμαι σήμερα ο Έλληνας, ανήκει σε αυτούς που θα πρέπει να αγοράζουν το καλοκαίρι τους. Και δεν αναφέρομαι στο 50% των Ελλήνων που φέτος δεν θα πάνε διακοπές. Θα εστιάσω στην καθημερινότητα όλων μας, που ζούμε ή επιστρέφουμε στα μέρη που μεγαλώσαμε και βιώνουμε μέρα με τη μέρα τον αποκλεισμό από την ακτογραμμή της περιοχής μας. Ο αλόγιστος υπερτουρισμός και η απληστία, διαμόρφωσε τις συνθήκες ενός “V.I.P.” τουρισμού και ενός κακόγουστου, στα όρια του κιτς, ακριβού σκηνικού, στις παραλίες που κάποτε ήταν «δεύτερο σπίτι μας».
Η διαχείριση του υπερτουρισμού έπρεπε να ξεκινούσε χτες, στα πρότυπα των Ισπανών, που από τις αρχές του 2010 γκρέμιζαν all inclusive μεγαθήρια σε προορισμούς όπως τα Gran Canaria ή των Ιταλών. Στα επόμενα 10 – 15 χρόνια, η ανερχόμενη αστική τάξη κυρίως της Ασίας (αλλά και της Αφρικής), θα σπρώξει τον τουρισμό στην Ελλάδα στα 50 εκατομμύρια. Μπορούμε να διανοηθούμε τι θα συμβεί αύριο;
Όλα αυτά καθιστούν πολύ δύσκολο, σχεδόν απαγορευτικό, το να κάνει σήμερα μια παρέα νέων ή μια οικογένεια, κάτι που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν αυτονόητο: ένα μπάνιο στη θάλασσα! Οι ξαπλώστρες έχουν καταλάβει το μεγαλύτερο και ομορφότερο μέρος της θεσπρωτικής ακτογραμμής, με απαγορευτικές χρεώσεις για τον ντόπιο πληθυσμό. Η λύσσα για υπερεκμετάλλευση, έφτασε πρόσφατα μέχρι και στην παραλία της «Ελιάς».
Η λύση δεν θα είναι προφανώς η επίκληση στο ένδοξο παρελθόν που πέθανε οριστικά. Δεν γίνεται όμως και να παραδοθούν οι ακτές μας, στην μάστιγα της ξαπλώστρας, που επεκτείνεται χωρίς κανόνες. Η απερχόμενη δημοτική αρχή, εύχομαι να δώσει τη θέση της σε μια νέα, που θα εφαρμόσει έξυπνες, δημόσιες και στοχευμένες πολιτικές, που θα κατανοήσει αυτό που έρχεται και θα έχει στην πολιτική της κουλτούρα το κοινωνικό κράτος και τον άνθρωπο, χωρίς τη δαιμονοποίηση του τουρισμού.
Διαφορετικά θα σιγοτραγουδάμε τους προφητικούς στίχους του αγαπημένου Β. Παπακωνσταντίνου: «Καλοκαίρι, καλοκαίρι, φιλελεύθερη λαλιά, το ‘να εχτύπαε τ’ άλλο χέρι, από την απελπισιά».
Ο Μιχαήλ Θεοδρώρου είναι δάσκαλος
Μέλος της Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ Θεσπρωτίας
Η Μάστιγα της ξαπλώστρας
.webp)
Reviewed by thespro.gr
on
Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2023
Rating:
Reviewed by thespro.gr
on
Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2023
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια: