Την πρώτη νύχτα του χιονιά στην Ηγουμενίτσα άστεγος αλλοδαπός τουρτούριζε ξαπλωμένος κατάχαμα και άρρωστος!

Αναγνώστης της "Κάτοψης", έστειλε το παρακάτω μήνυμα: 

"Την πρώτη νύχτα του χιονιά στην Ηγουμενίτσα, όπου εδώ το χιόνι και οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες δεν είναι κάτι συνηθισμένο, άστεγος αλλοδαπός τουρτούριζε έξω από το "Πάνθεον". 

Ήταν ξαπλωμένος κατάχαμα και τυλιγμένος με μια κουβέρτα! 

Βράδυ ήταν όταν πέρασα από το σημείο, δεν πίστευα ότι θα χιονίσει (χιόνισε τα μεσάνυχτα και μετά) και έτσι, όπως πολλοί άλλοι, τον προσπέρασα κι εγώ, ρίχνοντάς του μια ματιά λύπησης, ενώ μετά σκέφτηκα ότι για λύπηση είμαι ο ίδιος... 

Τον άκουγα να βήχει και μάλιστα έντονα, αλλά μόνο εκείνη τη στιγμή μου πέρασα από το μυαλό, και όχι από την ψυχή, ότι χρειάζεται τη βοήθειά μου, αλλά μετά έφυγα σα να μη συμβαίνει τίποτα. 

Το πρωί, που ξύπνησα και είχε χιονίσει αναλογιζόμουν πως άντεξε τη νύχτα αυτός ο άνθρωπος, ο συνάνθρωπος, που μάλλον δεν τον είδα ως συνάνθρωπο, γιατί διαφορετικά θα νοιαζόμου γι' αυτόν. 

Ελπίζω να έπεσε στο μάτι των κοινωνικών υπηρεσιών της πόλης και να έκαναν κάτι και να μην είναι ακόμη εκτεθειμένος στην παγωνιά. 

Είδατε αγάπη προς τον πλησίον, που έχω; 

Οι άλλοι να φροντίζουν, εγώ απλά να παρατηρώ και να καταγράφω και να κρίνω... 

Μάλλον πρέπει να ντρέπομαι...". 

Τα δάκρυα όχι στα μάτια, αλλά βουβά δάκρυα, δάκρυα σιωπής και ο αυτοκριτικός προβληματισμός δεν μας επιτρέπουν κανένα άλλο σχόλιο... 

ΚΑΤΟΨΗ