Ηγουμενίτσα: Ο περιφερειακός δρόμος και η πολιτική υποκρισία

Η συζήτηση για την ανάγκη κατασκευής του περιφερειακού δρόμου της Ηγουμενίτσας επανέρχεται δυναμικά, με φόντο την έντονη κυκλοφοριακή συμφόρηση που ταλαιπωρεί καθημερινά την πόλη.

Η ιστορία με τον περιφερειακό έχει και το στοιχείο της ειρωνείας. Τώρα που η συζήτηση επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο, εμφανίζονται ξανά οι γνώριμες φωνές. Και ανάμεσά τους ξεχωρίζει ένας που σήμερα υψώνει τη σημαία του αγώνα για την κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση, ζητώντας επίμονα την άμεση κατασκευή του έργου.

Το παράδοξο; Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που, όταν κρατούσε τα κλειδιά της εξουσίας, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να το σταματήσει.

Τότε, η χάραξη περνούσε λίγα μόλις μέτρα από το σπίτι του. Κι έτσι, το έργο που θα έδινε ανάσα στην πόλη μετατράπηκε ξαφνικά σε «απειλή» για την ησυχία του, σε «κίνδυνο» για την περιουσία του και σε «έγκλημα» κατά του τόπου.

Με το βάρος της ισχύος που διέθετε, με ιδιοτελεις και συμφεροντολογικες υπόγειες παρεμβασεις, κατάφερε να βάλει φρένο, αφήνοντας το κυκλοφοριακό ζήτημα της Ηγουμενίτσας να σέρνεται και τους πολίτες να ασφυκτιούν. Οι ανάγκες μιας ολόκληρης πόλης υποχώρησαν μπροστά στην προσωπική του άνεση.

Σήμερα, όμως, τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Χωρίς πλέον θεσμική δύναμη, χωρίς να τον «απειλεί» η διέλευση του έργου από την αυλή του και χωρίς προσωπικό κόστος, εμφανίζεται ως ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του περιφερειακού.

Με ύφος σωτήρα, μιλά για την κυκλοφοριακή ασφυξία που «πνίγει» την πόλη, για την ανάγκη να προχωρήσει το έργο άμεσα, για την «καθυστέρηση» που στοιχίζει στους πολίτες. Μόνο που το βασικό ερώτημα παραμένει αναπάντητο: άλλαξε η πραγματικότητα ή απλώς άλλαξε η οπτική του;

Η πόλη παραμένει ίδια, οι ανάγκες της ίδιες, το πρόβλημα το ίδιο και μεγαλύτερο.

Εκείνο που αλλάζει είναι η στάση του ίδιου ανθρώπου, που ανάλογα με τη θέση του – και κυρίως ανάλογα με το αν «θίγονται» τα δικά του συμφέροντα – βλέπει τον περιφερειακό άλλοτε ως «απειλή» κι άλλοτε ως «μονόδρομο».

Μια ιστορία που δεν γράφεται πρώτη φορά στην τοπική πολιτική σκηνή, αλλά πάντα αφήνει την ίδια γεύση: της πολιτικής αμνησίας και της προσωπικής σκοπιμότητας.

Η αλήθεια όμως είναι απλή: η πόλη έμεινε πίσω επειδή κάποιοι έβαλαν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Και τώρα, οι ίδιοι εμφανίζονται με το δάχτυλο υψωμένο, λες και δεν θυμόμαστε ποιοι πάτησαν το φρένο όταν υπήρχε η ευκαιρία να πατηθεί το γκάζι.

Ο περιφερειακός δρόμος δεν είναι πια απλώς ένα έργο υποδομής. Είναι και ο καθρέφτης της πολιτικής υποκρισίας που τόσα χρόνια κρατά την Ηγουμενίτσα όμηρο.