Το Λιοντάρι, η Αλεπού και ο Γάιδαρος | Γράφει ο Γιάννης Στάθης

Μια φορά κι έναν καιρό, βαθιά στο δάσος, το πανίσχυρο Λιοντάρι πείνασε πάρα πολύ και φώναξε τον έξυπνο υπηρέτη του, την Αλεπού.

«Αλεπού», γρύλισε το Λιοντάρι, «φέρε μου κάτι να φάω— αλλιώς θα φάω εσένα!»

Η ουρά της Αλεπούς τρεμόπαιξε νευρικά. Δεν ήθελε να γίνει "δείπνο", οπότε σκέφτηκε γρήγορα ένα σχέδιο. Περπατώντας προσεκτικά μέσα στο δάσος, συνάντησε έναν "ελαφρύ" στο μυαλό Γάιδαράκο ο οποίος έβοσκε απονήρευτα στο λιβάδι.

«Καλημέρα, αγαπητέ Γάιδαρε!» είπε η πονηρή Αλεπού, κάνοντας και μια βαθιά υπόκλιση.

Ο Γάιδαρος σήκωσε το κεφάλι του, μασώντας νωχελικά. «Καλημέρα, Αλεπού. Ποιός καλός άνεμος σε φέρνει εδώ;»

Η Αλεπού έσκυψε κοντά και ψιθύρισε: «Φέρνω υπέροχα νέα! Το Λιοντάρι, ο Βασιλιάς των Θηρίων, αποφάσισε να σε κάνει κι εσένα βασιλιά. Ακολούθησέ με και θα φορέσεις στέμμα!»

Τα αυτιά του Γάιδαρου ανασηκώθηκαν!! . «Βασιλιά; Εμένα;» φώναξε με χαρά. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ακολούθησε την Αλεπού κατευθείαν στη φωλιά του Λιονταριού.

Μόλις ο Γάιδαρος μπήκε μέσα, το Λιοντάρι πήδηξε μπροστά με ένα βροντερό βρυχηθμό. Ο Γάιδαρος γκάριξε από τρόμο και κατάφερε να ελευθερωθεί, τρέχοντας έξω από τη φωλιά όσο πιο γρήγορα μπορούσαν να τον μεταφέρουν οι οπλές του.

Το Λιοντάρι γρύλισε. «Αλεπού! Άφησες το φαγητό μου να ξεφύγει!»

Η Αλεπού, ντροπιασμένη αλλά πανούργα όπως πάντα, είπε: «Μην ανησυχείς, Βασιλιά μου. Θα τον φέρω πίσω».

Έτσι η Αλεπού έτρεξε πίσω στο λιβάδι, όπου ο Γάιδαρος έτρεμε. «Ω, καημένε φίλε», αναστέναξε η Αλεπού, κουνώντας το κεφάλι της. «Τι ανόητο λάθος! Έφυγες από τον θρόνο που σε περίμενε. Το Λιοντάρι δοκίμαζε μόνο το θάρρος σου. Μην είσαι κουτός. Σου έκοψε τα αυτιά για να μπορέσει να σου βάλει το στέμμα!! Γύρνα πίσω μαζί μου και σίγουρα θα στεφθείς και εσύ βασιλιάς».

Ο ανόητος Γάιδαρος, που ονειρευόταν ακόμα τη βασιλεία, την ακολούθησε για άλλη μια φορά.

Το λιοντάρι επιτέθηκε ξανά και αυτή τη φορά του έκοψε την ουρά. Ο γάιδαρος κατάφερε να δραπετεύσει ξανά, λέγοντας στην αλεπού: με ξεγέλασες πάλι...μου έφαγε την ουρά.

Η αλεπού απάντησε, "σου αφαίρεσε την ουρά για να μπορείς να κάθεσαι στον θρόνο σου άνετα!!" Και φυσικά τον έπεισε να επιστρέψει...

Αλλά αυτή τη φορά, το Λιοντάρι ήταν έτοιμο. Με ένα μόνο πήδημα, χτύπησε τον Γάιδαρο κάτω και δυστυχώς, δεν υπήρχε διαφυγή.

Ικανοποιημένο το Λιοντάρι στράφηκε στην Αλεπού. «Ετοιμάστε μου αυτό το γεύμα», διέταξε, πριν ξαπλώσει για να ξεκουραστεί.

Η Αλεπού υπάκουσε, αλλά καθώς έκοβε το κρέας, έφαγε πονηρά το μυαλό του Γάιδαρου μόνη της. Όταν το Λιοντάρι ξύπνησε και ήρθε να φάει, βρυχήθηκε από θυμό.

«Πού είναι το μυαλό;» ούρλιαξε!

Η Αλεπού υποκλίθηκε χαμηλά και είπε ταπεινά : «Ω, πανίσχυρε Βασιλιά, ο Γάιδαρος δεν είχε μυαλό - γιατί αν είχε, δεν θα είχε αφήσει ποτέ τον εαυτό του να τον ξεγελάσουν δύο φορές».

Το Λιοντάρι σταμάτησε και μετά γέλασε. Δεν μπορούσε να διαφωνήσει με το πνεύμα της Αλεπούς, και έτσι το θέμα τακτοποιήθηκε.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας όπου το πεινασμένο λιοντάρι διατάζει την αλεπού να του φέρει φαγητό ή αλλιώς θα την φάει, είναι ότι ένας έξυπνος άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιήσει έναν ανόητο για να ξεφύγει από μια επικίνδυνη κατάσταση, καθώς η αλεπού ξεγελάει το αφελές γαϊδουράκι, ώστε να γίνει το γεύμα του λιονταριού αντί για τον εαυτό της.

Αυτό καταδεικνύει τη σημασία του να είσαι προσεκτικός απέναντι στις απειλές και στις κολακείες και υπογραμμίζει πώς οι πονηροί μπορούν να εκμεταλλευτούν τους απλοϊκούς.

Να προσέχεις τις ψεύτικες υποσχέσεις, γιατί η κολακεία μπορεί να σε οδηγήσει σε κίνδυνο. Και όσοι αφήνονται να ξεγελαστούν πολύ εύκολα μπορεί στο τέλος να χάσουν τα πάντα.

Ζητώ συγνώμη απο τα συμπαθέστατα γαιδουράκια !!

Γιάννης Στάθης

Αυγουστος 2025

Την ιστορία την εντόπισα με πολλές παραλλαγές στο διαδίκτυο και η προέλευση της κατά πάσα πιθανότητα είναι από τη Ινδία.