Κόμμα “εθνικών προσωπικοτήτων” με... πολιτικά τέκνα;

Κόμμα “εθνικών προσωπικοτήτων” με... πολιτικά τέκνα;

Η πρωτοβουλία των «91 προσωπικοτήτων» που ζητούν τη συγκρότηση ενός νέου κόμματος υπό τον τίτλο “εθνικών προσωπικοτήτων”, παρουσιάστηκε από ορισμένα μέσα ως ένα κάλεσμα για εθνική επανεκκίνηση. 

Ωστόσο, πίσω από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για «πατριωτισμό», «παιδεία» και «κυβερνητική εμπειρία», διακρίνει κανείς μάλλον μια προσπάθεια ανασύνθεσης του παλιού πολιτικού συστήματος, υπό νέο περιτύλιγμα.

Ενδεικτικό αυτού είναι και το όνομα του Εμμανουήλ Μπέζα, μεταξύ των υπογραφόντων, με την ιδιότητα του Μηχανικού Ορυκτών Πόρων και του Γεωπολιτικού Αναλυτή.

Γιος του Αντώνη Μπέζα, πρώην υφυπουργού και βουλευτή Θεσπρωτίας με τη Νέα Δημοκρατία για περισσότερα από 15 χρόνια, ο Μανώλης Μπέζας εμφανίζεται σήμερα ως «ανήσυχο πολιτικό πνεύμα», που προσυπογράφει την ανάγκη για νέα πολιτική έκφραση. 

Όμως το ερώτημα είναι εύλογο: από πού αντλεί αυτό το πολιτικό βάρος που του επιτρέπει να συγκαταλέγεται σε μια τέτοια «πρωτοβουλία σωτηρίας»;

Για τον γιο του τέως υφυπουργού, δεν καταγράφεται δημόσια πορεία πολιτικής ή κοινωνικής δράσης που να δικαιολογεί την ένταξή του σε μια πρωτοβουλία «εθνικής ευθύνης». 

Δεν είναι πανεπιστημιακός, δεν είναι διπλωμάτης, δεν είναι τεχνοκράτης. Είναι απλώς... γιος. 

Και η παρουσία του ανάμεσα σε ανθρώπους με πράγματι θεσμικές διαδρομές, δεν σηματοδοτεί τίποτε άλλο από την επιστροφή του νεποτισμού στην πρώτη γραμμή της δημόσιας ζωής.

Για τη Θεσπρωτία, η εικόνα αυτή είναι διπλά απογοητευτική. Διότι η τοπική κοινωνία έχει γνωρίσει καλά τα όρια της πολιτικής οικογενειοκρατίας, και δικαίως ανέμενε από τους νεότερους να αποδείξουν την αξία τους μέσα από έργο – όχι από κληρονομικό τίτλο. 

Η συμμετοχή του Μ. Μπέζα στην ομάδα των «91» μόνο ως παραφωνία μπορεί να εκληφθεί: ένα πρόσωπο χωρίς θεσμική εμπειρία, χωρίς τοπική παρουσία, χωρίς αναγνωρίσιμη πολιτική δράση.

Όταν μια πολιτική πρωτοβουλία ξεκινά με στόχο να αποτελέσει «σοβαρή πατριωτική εναλλακτική», αλλά εμφανίζει πρόσωπα που δεν εκπροσωπούν ούτε προστιθέμενη πολιτική αξία ούτε κοινωνικό αποτύπωμα, τότε ο πολίτης δικαιούται να είναι δύσπιστος. 

Διότι το ζητούμενο σήμερα δεν είναι η μεταμφίεση του παλιού, αλλά η υπέρβασή του.

Η συμμετοχή του Μ. Μπέζα σε αυτή την πρωτοβουλία δεν είναι απλώς αδιάφορη. Είναι συμβολικά και πολιτικά προβληματική. 

Σηματοδοτεί τη βαθύτερη παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος: την αναπαραγωγή του εαυτού του, μέσω ονομάτων, σχέσεων και οικογενειακών δικτύων. 

Κι αν αυτό είναι το «νέο» που επαγγέλλονται, τότε είναι το παλιό, με άλλη ταμπέλα.

Βαγγέλης Α. Αναστασίου