Όταν η άρνηση γίνεται μέσο πολιτικής επιβίωσης

Όταν η άρνηση γίνεται μέσο πολιτικής επιβίωσης

Είναι τελικά συγκυριακή η αλήθεια; Ή απλώς επιλεκτική; 

Σε μια χώρα όπου το αυτονόητο πρέπει κάθε φορά να αποδεικνύεται από την αρχή, η είδηση ότι η ΕΤΑΔ παραχώρησε το κλειστό Tae Kwon Do του Φαλήρου στην Περιφέρεια Αττικής για 40 χρόνια, ήρθε να τινάξει στον αέρα ένα από τα πιο χιλιοειπωμένα προσχήματα: “Η ΕΤΑΔ δεν μπορεί να παραχωρήσει το Ξενία στον Δήμο Ηγουμενίτσας”.

Κι όμως, μπορεί. Και το έκανε. Όχι κάπου αφηρημένα ή υποθετικά, αλλά με επίσημη συμφωνία, με υπογραφές, με χρονοδιάγραμμα, με συγκεκριμένο σχέδιο ανάπλασης.

Ό,τι δηλαδή ζητείται και για την Ηγουμενίτσα.

Κι ενώ λοιπόν η πραγματικότητα διαψεύδει όσους επιμένουν να κρύβονται πίσω από τη φράση “δεν γίνεται”, κάποιοι συνεχίζουν με σθένος να την επαναλαμβάνουν. Πάντα με στόμφο. Πάντα με αυθεντία. Πάντα χωρίς εναλλακτική. Και, το πιο ενδιαφέρον: πάντα όταν δεν είναι εκείνοι που έχουν κάνει την πρόταση.

Η στάση αυτή δεν εκπλήσσει όσους παρακολουθούν χρόνια την τοπική πολιτική σκηνή της Θεσπρωτίας.

Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που έχουν υιοθετήσει μια ξεπερασμένη αντίληψη περί «πολιτικής ηγεμονίας»: εάν δεν είναι δική τους ιδέα, τότε είναι λάθος. 

Εάν δεν έχουν αυτοί την πρωτοβουλία, τότε η πρόταση πρέπει να μπλοκαριστεί. 

Με προσχήματα. Με κινδυνολογία. Με νομικισμούς.

Δεν υπάρχει πιο δηλητηριώδης υπηρεσία προς τον τόπο από τη μόνιμη άρνηση. 

Κανένα “όχι” δεν χτίζει μέλλον όταν δεν συνοδεύεται από εναλλακτικό “ναι”. Κανένα “δεν γίνεται” δεν ευσταθεί, όταν αλλού γίνεται – και μάλιστα με κρατική σφραγίδα.

Η υπόθεση του πρώην ΤΕΙ Ηγουμενίτσας είναι χαρακτηριστική. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τεχνικό εμπόδιο. Έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική και προσωπική εμμονή. Που βλέπει θετικά μόνο ό,τι φέρει την υπογραφή της. Και πολεμά λυσσαλέα ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει.

Η ΕΤΑΔ, λοιπόν, μπορεί. Το απέδειξε στο Φάληρο. Μπορεί και στην Ηγουμενίτσα. 

Εκτός αν κάποιοι δεν την αφήνουν... μόνο και μόνο επειδή η πρόταση δεν ξεκίνησε από εκείνους.