Ο νόμος του Πάρκινσον * (Διαχείριση χρόνου και αύξηση παραγωγικότητας) | Γράφει ο Γιάννης Στάθης

Ο νόμος του Πάρκινσον * (Διαχείριση χρόνου και αύξηση παραγωγικότητας) | Γράφει ο Γιάννης Στάθης

«Μια εργασία επεκτείνεται έτσι ώστε να γεμίσει τον χρόνο ο οποίος είναι διαθέσιμος για την ολοκλήρωσή της» C. N. Parkinson (The Economist, 1955) .

Η παραπάνω διαπίστωση, διατυπώθηκε αρχικά για να καταδείξει, ότι όσο περισσότερο η γραφειοκρατία διευρύνεται, τόσο πιο αναποτελεσματική γίνεται. **

Διαπιστώθηκε , ότι ακόμα και τα πιο απλά καθήκοντα, σταδιακά αυξάνουν σε επίπεδο πολυπλοκότητας, ώστε να καλυφθεί ο διαθέσιμος χρόνος εκτέλεσης και να αιτιολογηθεί ο χρόνος ο οποίος είχε καθοριστεί μέχρι την αναμενόμενη ολοκλήρωση.

Αντίθετως , όταν επιβάλλεται μικρός χρονικός περιορισμός για την υλοποίηση μιας εργασίας, γινόμαστε πιο αποτελεσματικοι και η εργασία αυτομάτως γίνεται απλούστερη και εύκολα πραγματοποιήσιμη.

Συνεπώς , όσο περισσότερο χρόνο έχουμε στη διάθεσή μας για να κάνουμε κάτι, τόσο περισσότερο χρόνο θα «σπαταλήσουμε» μέχρι τελικά να το υλοποιήσουμε.

Το ουσιαστικό εύρημα των ερευνών του Parkinson ,είναι ότι χρειάζεται να επιβάλλουμε λιγότερο διαθέσιμο χρόνο προκειμένου να είμαστε περισσότερο αποτελεσματικοί και να μην δημιουργούμε χρονοτριβές οι οποίες απλά μας επιβαρύνουν.

Πολλές μελέτες έχουν καταδείξει ότι όταν διατεθεί πρόσθετος χρόνος για να ολοκληρωθεί μια εργασία, οι άνθρωποι τείνουν να τον χρησιμοποιούν, ακόμη και όταν στην πραγματικότητα δεν τον χρειάζονται ή δεν πρόκειται να προκαλέσει κάποια ιδιαίτερη βελτίωση στην απόδοσή τους ή στο τελικό αποτέλεσμα.

Εφαρμόζοντας τον νόμο του Parkinson, προσπαθούμε να μειώσουμε τον χρόνο που αφιερώνουμε σε κάθε εργασία και να θέτουμε χρονικούς περιορισμούς οι οποίοι θα εξασφαλίσουν την αποτελεσματικότητά μας με τη λιγότερη σπατάλη χρόνου και ενέργειας.

Οι προθεσμίες, δηλαδή οι χρονικοί περιορισμένοι τους οποίους θέτουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας, φαίνεται να λειτουργούν ιδιαίτερα αποτελεσματικά, καθώς μας αναγκάζουν να ολοκληρώσουμε μια εργασία σε περιορισμένο χρονικό περιθώριο. Ωστόσο, οι υπερβολικά σύντομες ή πρακτικά ανέφικτες προθεσμίες προκαλούν το αντίθετο αποτέλεσμα και θα πρέπει να αποφεύγονται.

Γιάννης Στάθης

Φεβρουάριος 2024

*Articulated by Cyril Northcote Parkinson as part of the first sentence of an essay published in The Economist in 1955,[1][2] it was reprinted with other essays in the 1958 book Parkinson's Law: The Pursuit of Progress.[3] He derived the dictum from his extensive experience in the British Civil Service.

**Parkinson's law is the observation that the duration of[clarification needed] public administration, bureaucracy and officialdom expands to fill its allotted time span, regardless of the amount of work to be done. This was attributed mainly to two factors: that officials want subordinates, not rivals, and that officials make work for each other.It was first published in 1955 by the naval historian C. Northcote Parkinson as an essay in The Economist.[1] He gave, as examples, the growth in the size of the British Admiralty and Colonial Office even though the numbers of their ships and colonies were declining.