04/13/23 - thespro.gr - Ηγουμενίτσα, Θεσπρωτία

ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ: ΚΑΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑ ΠΕΡΙΚΛΗΣ - Αφήγημα του Τάσου Βασιάδη

(Απόσπασμα από την εκδοση ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΝ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΗ των Α.Βασιάδη και Κ. Λώμη)

Τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας και ιδιαίτερα την Μεγάλη Πέμπτη, έρχεται στην θύμηση ο παπά Περικλής Χόβολος.

Η όλη παρουσία του έδενε απόλυτα με την συγκίνηση που προκαλούσε η αφήγηση Των Παθών με την ανάγνωση Των 12 Ευαγγελίων.

Ο παπα Περικλής έψελνε με μια μοναδική ευαισθησία το "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..."

Ισχνός με κάτασπρα γένια λύγιζε κυριολεκτικά κάτω από το βάρος του σταυρού καθώς τον περιέφερε στο Ναό.

Κάθε τόσο σταματούσε και βογκούσε προκαλώντας έντονη συγκίνηση στο εκκλησίασμα καθώς έδινε την εντύπωση πως πραγματικά υπέφερε και ο ίδιος από την αναπαράσταση Του Θείου Πάθους.

Άνθρωπος σπινθηροβόλος αλλά και καλόκαρδος ο παπά Περικλής ήταν περιζήτητος στις συναναστροφές και άφησε την φήμη του μοναδικού ιερέα που μπορούσε χάρις στο πνεύμα του να διακωμωδεί ατιμώρητα τον ιδιόρρυθμο Μητροπολίτη Τίτο .

Μεγαλόσωμος και ιδιαίτερα ευτραφής ο Δεσπότης φαίνεται ότι παρουσίαζε κάποιες υπογλυκαιμικές κρίσεις.

Έτσι όταν έβγαινε στο Άγιο Βήμα για να ιερουργήσει, μετά από λίγο επέστρεφε στο Ιερό και σωριάζονταν σε μια πολυθρόνα κάθιδρος και μισολιποθυμισμένος.

Ο παπά Περικλής έχοντας προφανώς γνώση του προβλήματος, τον περίμενε με μια μεγάλη σοκολάτα που του την έβαζε αμέσως στο στόμα.

Ο παπά Περικλής σε μιά από τις θρησκευτικές περιφορές στην Ηγουμενίτσα του 1960.
Εκτός από τα γνωστά πρόσωπα της ηγουμενιτσιώτικης κοινωνίας της εποχής, αναγνωρίζονται ο Μητροπολίτης Τίτος Ματθαιάκης και ο Αρχιμανδρίτης Τίτος Καράντζαλης, μετέπειτα Μητροπολίτης Σουδαν.

Μετά από λίγο ο Δεσπότης συνέρχονταν.
Η όλη σκηνή όμως φαίνονταν ιδιαίτερα κωμική για όσους παρευρίσκονταν στο Ιερό και την παρακολουθούσαν.

Κάποτε σε μία κληρικολαϊκή συναναστροφή ο μακαριστός πια Τίτος εκδήλωσε την επιθυμία να προμηθευτεί ένα τενεκέ λάδι, προσδοκώντας προφανώς ότι κάποιος από τους παρευρισκόμενους θα φιλοτιμούνταν να του το προσφέρει.

Ο παπά Περικλής τότε του λέει:
- Πολύ καλό λάδι Σεβασμιότατε , έχει ο Χονδρόπουλος…, και μετά από σύντομη σιγή συμπληρώνει:
- Και θα σου το αφήσει σε πολύ καλή τιμή..! Κόκαλο ο Δεσπότης …

Εκείνο που έκανε μεγάλη εντύπωση στην παιδική μας εκτίμηση ήταν η μνήμη του Παπα Περικλή που τον βοηθούσε να θυμάται με το μικρό όνομα όλους τους ενορίτες της μοναδικής εκκλησίας στην Ηγουμενίτσα.

Κατά την Θεία Μετάληψη ανακοίνωνε με πάλλουσα φωνή που ακούγονταν σε όλο το εκκλησίασμα, τονίζοντας τις λέξεις μία μία:

-Μεταλαμβάνει ο δούλος Του Θεού....και συμπλήρωνε με το όνομα του μωρού, νέου, γέρου, άντρα ή γυναίκας που ήταν μπροστά του, συνεχίζοντας:
-Εις Το Ονομα Του Πατρός και Του Υιού και Του Αγίου Πνεύματος…

Και ήταν μια ιδιαίτερα εκστασιακή η μυσταγωγία να κοινωνεί κάποιος Των Αχράντων Μυστηρίων από την βιβλική μορφή του Παπα Περικλή.

Οι ονομαστικές γιορτές είχαν μια ιδιαίτερη επισημότητα καθώς ο Παπα Περικλής επισκεπτόταν μετά την πρωινή λειτουργία, τα σπίτια των εορταζόντων και "σήκωνε" το Υψωμα με την συνοδεία του Μιχάλη Κόρου του Καντηλανάφτη.

Και δεν ξεχνούσε ούτε ένα σπίτι....

Την ίδια επισημότητα έπαιρνε η παραμονή των Θεοφανίων καθώς ο παπάς γύριζε στα σπίτια και ράντιζε με αγιασμό όλους τους χώρους.

Με τα τόσα πολλά χρόνια που έζησε στην Ηγουμενίτσα ο παπά Περικλής Χόβολος αν και ξενόφερτος είχε πολιτογραφηθεί Ηγουμενιτσιώτης.

Ζούσε μόνος, στο δεύτερο πάτωμα μιας από τις πολυκατοικίες του μοναδικού τότε συνοικισμού της Ηγουμενίτσας.

Αρκούνταν στα ελάχιστα.
Το λιτό του φαγητό το μοιράζονταν με τις κότες της αυλής που μαζεύονταν κάτω από το παλιό ξύλινο μπαλκόνι του.

Τα σάπια από τις βροχές ξύλινα κάγκελα δεν άντεξαν ένα πρωί το μικρό βάρος του.

Ο παπά Περικλής έπεσε με το κεφάλι και ξεψύχησε ανάμεσα στις τρομαγμένες κότες.

Φωτογραφικό ντοκουμέντο από την κηδεία του παπά Περικλή το 1962.
Το σκήνωμα του ιερέα συνοδεύει άγημα στρατού ενώ τιμητικά την σορό σηκώνουν διαδοχικά γνωστά πρόσωπα της Ηγουμενίτσας

Η γαλήνια καλοσυνάτη του μορφή καλωσορίζει τον επισκέπτη μέσα από τη φωτογραφία που βρίσκεται στο μνήμα του, μπροστά στην είσοδο του νεκροταφείου Ηγουμενίτσας.