To Πάσχα του 1943, κάθε άλλο παρά γιορτή ήταν για την κατεχόμενη Ελλάδα. Το μυαλό όλων ήταν στην ανάσταση του έθνους και στην απελευθέρωση από τον Γερμανικό ζυγό.

Τις σκέψεις του, τις άγιες ημέρες του Πάσχα, μετέφερε στο ημερολόγιο του αείμνηστος Βασίλειος Κραψίτης και η περιγραφή του ήταν συγκλονιστική. Η Παραμυθιά υπό τον φόβο του άγνωστου και υπό το πένθος των νεκρών έχουν να αντιμετωπιζόσουν εκτός των άλλων και τους Μουσουλμάνους αυτοαποκαλούμενους Τσάμηδες.

Άγιο Πάσχα 1943: Πώς να καλλιεργήσουμε την ελπίδα για μιαν ανάσταση της Ελληνικής Πατρίδας; Όλα στο σπίτι μου είναι μαύρα ο πατέρας μου αποφεύγει να κυκλοφορήσει έστω και στην γειτονιά μας. Κλείστηκε απόλυτα στον εαυτό του τρία περίπου χρόνια τώρα. Καταβάλλονται προσπάθειες εντάξεώς μου σε μια από τις δύο Ανταρτικές Οργανώσεις του χώρου μας. Η εκτέλεση του γαμπρού μου δίνει τις προϋποθέσεις για ορθή κρίση των σκοπών του Ε.Α.Μ. Οι σκοποί και τα ιδανικά του ΕΔΕΣ μόλις τώρα αναπτύσσονται στον τόπο μας. Προσωπικά πιστεύω στις ψυχικές δυνάμεις των απλών ανθρώπων, που βρίσκονται στο υποσυνείδητο της φυλής μας και όταν ξυπνάνε γιγαντώνουν το λαό. Για να πραγματοποιηθει όμως αυτό το θαύμα χρειάζονται τίμιες και πεντακάθαρες προθέσεις των Οργανώσεων, ηθικοί και γνήσιοι ιδεαλιστές

Αρχηγοί, επίσης δε γενναιότητα και ειλικρίνεια των υπευθύνων. Έτσι μόνο μπορούν να εμπνέουν και μόνο έτσι ο λαός θα μπορεί να οδηγηθει, ώστε να πάρει τα σωστά μέτρα για ένα ιερόν αγώνα εναντίον κάθε δυνάστη. Στη Παραμυθιά, σ’ όλη τη Θεσπρωτία μας απασχολούν οι συμπατριώτες μουσουλμάνοι ως επαίσχυντα όργανα των Ιταλικών δυνάμεων Κατοχής. Εμείς οι νέοι στην ηλικία επιθυμούμε ειλικρινά να βοηθήσουμε, ώστε οι συνομήλικες μουσουλμάνοι να κρατηθούν στο χείλος των κτηνωδών πράξεων των γονέων τους, για να σταματήσει το κακό και οι ίδιοι ν’ αποφύγουν την αυτοκαταστροφή. Σε ποιόν όμως να δώσουμε εμπιστοσύνη και να μιλήσουμε;

Συνειδητοποιώ ότι τους νέους του Χριστιανικού πληθυσμού, ιδιαίτερα τους μορφωμένους, μας βαρύνει μια ιερή ευθύνη. Πιστεύω, ότι ο καθένας μας πρέπει μέσα στα προσωπικά του μέτρα να συμβάλλει για να παρουσιαστή μετά το τέλος αυτού του πολέμου ένας Νέος Ελληνισμός, πρωτοπόρος στην έρευνα και στην εκτίμηση των αιώνιων ζητημάτων της ανθρωπότητας. Υπάρχουν όμως δρόμοι για να φτάσουμε στο φωτεινό αυτό στάδιο; Πως οι Έλληνες θ’ απαλλαγούμε από την αλληλοσφαγή;

Οι ανθρωπιστικές αυτές σκέψεις μου με κρατάνε μερόνυχτα άυπνο. Πλημμυρίζω από ιδανικά στα οποία μένω αμετακίνητος και ασυμβίβαστος! Δεν είμαι ο άνθρωπος του όπλου, αλλά του πνεύματος και της καρδιάς. Μέσα μου πολλές φωνές συνθέτουν το εμβατήριο των Ελληνικών ψυχών για πράξεις των κλασσικών μας χρόνων.

Έτσι συνθέτω το κατωτέρω ποίημα, ως Επινίκιο των Νεοελλήνων το οποίο αφιερώνω στην ιερή μνήμη του εθνομάρτυρα γαμπρού μου Δημ. Βιλαέτη: Από τα παλιά τα χρόνια -τι κατάρα, τι ντροπή- η γλυκόθωρη Διχόνοια τους Ρωμιούς δολοφονεί.

Αίματα, κραυγές και θρήνοι ηρώων, δίκαιων, σοφών άσπροι της ομόνοιας κρίνοι ας γίνουν των ευαγγελιστών τη φωνή, να υψώσουν στ’ άστρα -Έλληνες, αγαπηθήτε- για να πέσουνε τα κάστρα και ποτέ να μην πονείτε. Φως και λούλουδα η μοίρα και τα’ Αλέξανδρου η κλαγγή κάνουν την καρδιά πορφυρά Που στην Δόξα οδηγεί. Χυν’ η Ειρήνη, μύρια δώρα που ανθίζουν την καρδιά. Της Διχόνοιας σβήν’ η μπόρα, -Εμπρός παιδιά! Εμπρός παιδιά, απ’ το σάλπισμα των πόνων στην νυχτιά την τραγική με το φως των Παρθενώνων όλα φως, χαρά, ζωή.

Στη γραφομηχανή του Ειρηνοδικείου, όπου εργάζεται ο αδελφός μου Βαγγελάκης δακτυλογραφώ αρκετά αντίγραφα του ποιήματός μου αυτού, χωρίς την αφιέρωσή μου, που με τον Κωστάκη Ιω. Μητσιώνη, τα σκορπίζουμε την ίδια νύχτα σε κοντινούς στα κτίρια των Ιταλικών Αρχών Κατοχής (των Υπηρεσιών τους) χώρους σε σπίτια μουσουλμάνων και μερικών οπαδών ΕΔΕΣ και ΕΑΜ.

Την άλλη μέρα δημιουργείται κάποιος θόρυβος, χωρίς συνέπειες. Μόνον οι μουσουλμάνοι διερμηνείς και συνεργάτες των Ιταλών φαίνονται κάπως μουδιασμένοι.

Ο θρίαμβος της Αγάπης του Θεού 

Κείμενο : Γεώργιος Ματρακούκας 

Κατεβροχθίσθη ο θάνατος και ενικήθη. 

Πού είναι, θάνατε, το κεντρί σου; πού είναι, άδη, η νίκη σου;... 

Ας ευχαριστήσωμε τον Θεόν, που μας δίδει την νίκη δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (Α' Κορ. ιε' 54-57). 

Χθες αμέτοχοι στη δίκη… 

αμέτοχοι στον πόνο και την πενία του αδελφού… 

φοβισμένοι δεν σ ακολουθήσαμε στο λιθόστρωτο … 

φοβισμένοι δεν δώσαμε το χέρι στον ασθενή… 

Αγάπη δεν μας περίσσεψε… 

μίσος σου προσφέραμε Κύριε, 

θάνατο σταυρικό… 

μα Εσύ Αγάπη χαρίζεις και συγχώρεση, 

ανταποδίδεις τα κτυπήματα, με απλόχερες ευλογίες, 

τις ύβρεις, με θαύματα 

τη συκοφαντία, με Αλήθεια 

την άκρα ταπείνωση, με Αγάπη 

το θάνατο, με Αθανασία ... 

«Ανέστη» ο εσταυρωμένος Θεός και θανάτωσε τον θάνατο, 

μας αγκάλιασε η αθανασία εμάς τους θνητούς, 

κι Αθάνατους μας κάνει. 

Εμείς Χριστέ μου, σε καταδικάζουμε σε θάνατο, 

κι Εσύ, μας «καταδικάζεις» σε αθανασία. 

Χριστός Ανέστη !!! 

Και ξαφνικά, το παρόν μένει γυμνό από κάθε τι ωραίο... 

ένα καινούριο φως ξεχύνεται 

φωτίζει το δρόμο προς τον Θεό. 

Μια πληρότητα από το μέλλον, 

σ αυτό το γυμνό παρόν σε φωνάζει … 

μη στενάζεις πια… 

από το φόβο του αύριο, 

από τον τρόμο του Θανάτου… 

«ο Άδης επικράνθη... Πού σου, θάνατε, το κέντρον; 

Πού σου, Άδη, το νίκος; 

Ανέστη Χριστός, και συ καταβέβλησαι. 

Ανέστη Χριστός, και πεπτώκασι δαίμονες. 

Χριστός Ανέστη !!! 

κι οι αμαρτίες μας εξαγοράστηκαν , 

ο δρόμος προς την σωτηρία άνοιξε 

ένας κόσμος νέος, χωρίς πόνο, 

ένας νέος άνθρωπος, βαπτισμένος με πνεύμα Αγάπης. 

μια μέρα χαράς, 

μια νίκη μεγάλη του Χριστού 

χαρείτε, η πύλη για την αιώνια ζωή, άνοιξε, 

η δικιά μας ανάσταση ήρθε … 

δώρο Αγάπης , από Σένα , 

εισήλθες στο χρόνο και πύλες θανάτου επάρθησαν 

η λογική μου χάνεται σε Θειο Έρωτα, 

μια νέα ζωή εκτός χρόνου και τόπου.. 

Χριστός Ανέστη !!! 

ένας θρίαμβος … 

και το θαύμα της Θείας Αγάπης φθάνει στις καρδιές μας 

κλείσε τα μάτια , 

φώναξε με την καρδιά σου ως του χρόνου τα πέρατα … 

Σ Αγαπώ!!! 

και νιώσε την αγκαλιά του Χριστού 

Ναι, αγαπώ κι εσένα, που με μίσησες δωρεάν, 

εσένα που δεν γνώρισες την συγνώμη … 

εσένα που μιλάς για Χριστό και Χριστό δεν γνώρισες… 

Χριστός Ανέστη !!! 

ένα παραλήρημα χαράς βιώνουν ορατά και αόρατα σήμερα 

ο παντοδύναμος, ο παντογνώστης, 

ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, 

ο φίλος μας, ο αδελφός μας, 

ανέστη εκ νεκρών… 

άπειρος ο Θεός, άπειρη και η αγάπη Του. 

μια Αγάπη πέρα από τη λογική 

Ένας ενθουσιασμός ποτισμένος 

με πίστη σαλότητας . 

«δεν ζω εγώ, αλλά ζη μέσα μου ο Χριστός». 

Χριστός Ανέστη !!! 

κι ο δρόμος της Αγάπης ανοίγει 

μια αγάπη μυστική ελευθερώνεται στα πέρατα της γης, 

η ώρα να αγαπάς τους εχθρούς σου ήρθε, 

γιατί ο Χριστός σ αγαπά παράφορα… 

μην ρωτάς αν αποδέχονται την αγάπη σου, 

απλά αγάπα τους, 

κι ας μην ξέρουν ν αγαπούν, 

μια τρέλα, 

ένας Θείος έρωτας 

ν΄ αγαπάς, κι ας σε μισούν … 

ζωή χωρίς Χριστό είναι μια τρέλα 

γιατί όσοι σε γνώρισαν … 

κατάλαβαν ότι: 

«… ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή…» (Οσ. Πορφύριος) 

Χριστός Ανέστη !!! 

και η ατελεύτητη ζωή αρχίζει, 

μια αστείρευτη, θαυματουργή, πηγή αφθαρσίας, 

από τους κρουνούς του τάφου Σου 

ξεχύνεται νέο ύδωρ , 

Έλατε αδέλφια μου να πιείτε… 

« Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν…» 

ξεχειλίζει αγάπη που κοινοποιεί, 

πιείτε αλήθεια, που αφθαρτίζει, 

που συγχωρεί τους αιτούντες την συγγνώμη… 

Χριστός Ανέστη !!! 

“Σῶμα Χριστοῦ μεταλάβετε, πηγῆς ἀθανάτου γεύσασθε”, 

ένας παλιός κόσμος χάνεται και ψυχορραγεί, 

ήμουν φυλακισμένος, 

δεμένος στα δεσμά των παθών, 

χαρά δεν είχα στην κάρδια, 

αγάπη δεν είδα στα μάτια των αδελφών, 

μα σαν ακούστηκε το Χριστός Ανέστη !!! 

μια νέα ζωή άρχισε, 

έσπασαν τα δεσμά , 

αναστήθηκε στην καρδιά μου η Αγάπη, η Θυσία… 

τρομάζω Χριστέ με την αγάπη σου .. 

ξαφνιάζομαι με την ευσπλαχνία σου .. 

για μένα, τον έσχατο, τον ολιγόπιστο… 

«Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». 

Αέναα θα φωνάζω: 

Χριστός Ανέστη !!! 

Αληθώς Ανέστη!!!