Αναλυτικά η σημερινή κατανομή των κρουσμάτων

ΠΕ Άρτας 100

ΠΕ Θεσπρωτίας 59

ΠΕ Ιωαννίνων 355

ΠΕ Πρέβεζας 124

Πέρασαν κιόλας 4 χρόνια από τον πρόωρο χαμό του φίλου και συνεργάτη Ζήκου Μπούγια.

Ο Ζήκος, ήταν ο πρώτος στη Θεσπρωτία, που λειτούργησε ραδιοφωνικό σταθμό και επί πολλές δεκαετίες έκανε ζωντανή εκπομπή για το παραδοσιακό τραγούδι στο "Ράδιο Ηγουμενίτσα" του αλησμόνητου Αλέξη Αναστασίου, δημιουργώντας έναν μεγάλο κύκλο ακροατών.

Ηλεκτρονικός στο επάγγελμα είχε αναπτύξει άριστη συνεργασία με τους ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας και ήταν μπροστάρης στην τεχνική φροντίδα όλων σχεδόν των ραδιοφωνικών σταθμών του νομού. 

Ήταν αυτός που μέσα σε ένα βράδυ το 1989 έστησε τον πρώτο πομπό του Ράδιο Ηγουμενίτσα.

Υπήρξε επίσης πρωτεργάτης στην ίδρυση του ραδιοφωνικού σταθμού "Ορθόδοξος Λόγος" της Μητροπόλεως Παραμυθίας διευθετώντας τεχνικής φύσεως ζητήματα.

1994 Ηγουμενίτσα. 

Στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό του Αλέξη Αναστασίου TVA, ένας φέρελπις νέος εκείνης της εποχής και αξιόλογο μέλος της κοινωνίας μας σήμερα, ο Δημήτρης Πάκος, εκτελώντας χρέη δημοσιογράφου, προσπαθεί να αναλύσει τις επιπτώσεις της έκτρωσης, στην κοινωνία και στον άνθρωπο. 

Συνομιλητές του είναι ο Πατέρας Θωμάς, της ενορίας Ηγουμενίτσας, η γυναικολόγος του ΓΝ Φιλιατών, κ. Μπράχου Ζωή και ο αείμνηστος Εμμανουήλ Μπέζας, δικηγόρος της Ηγουμενίτσας. 

Η εκπομπή έκλεισε με τη προβολή της ταινίας '' σιωπηλή κραυγή΄΄ . 

Η εγγραφή έγινε στις εγκαταστάσεις του τηλεοπτικού σταθμού που προαναφέραμε με μία κάμερα από τον Βαγγέλη Χαλμαντζή.

2022 Ηγουμενίτσα. 

28 χρόνια μετά, η βιντεοκασέτα της παραγωγής (VHS) ανακαλύπτεται στο προσωπικό αρχείο του Υπουργού Αντώνη Μπέζα. 

Η ψηφιοποίηση και ανάρτηση στο youtoube έγινε από τον ίδιο τεχνικό που την είχε καταγράψει τότε. Τα ελαττώματα στη ποιότητα της ταινίας και σε κάποια σημεία το πρόβλημα στον ήχο οφείλονται στο αποθηκευτικό μέσο κατά τη διάρκεια του χρόνου που πέρασε.

Το τραγικό γεγονός της καταστροφικής και θανατηφόρας πυρκαγιάς στο «Euroferry Olympia» έστρεψε και πάλι το ενδιαφέρον στα τεκταινομένα στις γραμμές της Αδριατικής, όπου σήμερα, σε αντίθεση με το παρελθόν, μεγάλο μέρος του μεταφορικού έργου, περί το 55%, έχει πάρει ο ιταλικός όμιλος Grimaldi.

Κάποτε όμως η Αδριατική χαρακτηριζόταν «περίκλειστη ελληνική θάλασσα», αφού τις γραμμές σύνδεσης διά θαλάσσης Ελλάδας και Ιταλίας ήλεγχαν σχεδόν αποκλειστικά ελληνόκτητα επιβατηγά οχηματαγωγά πλοία, είτε επρόκειτο για μεταφορά επιβατών είτε για μεταφορά φορτηγών.

Η αρχή έγινε το 1959-1960, όταν δρομολογήθηκε αρχικά το θρυλικό ελληνικό επιβατηγό οχηματαγωγό «Εγνατία» από τις Ελληνικές Μεσογειακές Γραμμές (ΕΛΜΕΣ) της οικογένειας Γιαννουλάτου, το οποίο σύμφωνα με παλαιότερη συνέντευξη μέλους της οικογένειας στο περιοδικό «Εφοπλιστής» αποκτήθηκε από τον ΕΟΤ στο πλαίσιο διακρατικής συμφωνίας Ελλάδας - Γαλλίας.

Το πλοίο, το οποίο ναυπηγήθηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1950, ήταν μέρος της αποζημίωσης που δόθηκε από τους Γάλλους στη χώρα μας για τη σταφίδα που είχαν αγοράσει και δεν μπόρεσαν να αποπληρώσουν. Οι Γάλλοι αγόρασαν τη σταφίδα για να τη χρησιμοποιήσουν στην παραγωγή κρασιού, καθώς τα δικά τους αμπέλια έπαθαν τη διετία 1956-57 μεγάλη καταστροφή.

Ο ΕΟΤ στη συνέχεια έβγαλε το νεότευκτο πλοίο σε πλειστηριασμό και το απέκτησε η οικογένεια Γιαννουλάτου. Το πλοίο ξεκίνησε δρομολόγια από την Ηγουμενίτσα, ωστόσο στην πορεία διαμαρτυρήθηκαν οι Πατρινοί και προστέθηκε και η Πάτρα. Τα εγκαίνια της γραμμής έγιναν στις 31 Ιουλίου 1960 στον Πειραιά από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και τα δρομολόγια ξεκίνησαν στις 2 Αυγούστου. Από το 1961 προστέθηκε και το ιταλικό «Appia» και τα δύο πλοία λειτουργούσαν σε κοινοπραξία.

Ακόμα και η επιλογή των ονομάτων από την κοινοπραξία δεν ήταν τυχαία, όπως αναφέρει σε ένα ιστορικό σημείωμά του ο Οργανισμός Λιμένος Ηγουμενίτσας (ΟΛΗΓ). Τα πλοία έφεραν τα ονόματα των δύο μεγάλων οδών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αππία ήταν η οδός που συνέδεε τη Ρώμη µε το Μπρίντιζι, ενώ Εγνατία η οδός που συνέδεε το Δυρράχιο µε την Κωνσταντινούπολη.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της ναυτιλιακής ιστορίας των γραμμών της Αδριατικής. Ωστόσο πάντα οι Ελληνες ήταν παρόντες και σταδιακά επικράτησαν κατά κράτος των Ιταλών. Το 1981 κάνουν την εμφάνισή τους στη γραμμή Πάτρα - Ανκόνα οι Μινωικές Γραμμές με το «El Greco», ενώ το 1989 ακολούθησε η ΑΝΕΚ με τα «Λισσός» και «Λατώ».

Η επόμενη μεγάλη αλλαγή σελίδας στην Αδριατική έγινε το 1995, και συγκεκριμένα τον Απρίλιο και τον Ιούνιο του ίδιου έτους, όταν ο Περικλής Παναγόπουλος, τότε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Attica Group, δρομολογεί στη γραμμή Πάτρα - Ηγουμενίτσα - Ανκόνα τα δύο πρώτα «κόκκινα» επιβατηγά-οχηματαγωγά «Superfast I» και «Superfast II» που μειώνουν τον χρόνο ταξιδιού μεταξύ Πάτρας και Ανκόνα κατά 40%.

Η εξέλιξη αυτή ενισχύθηκε και από τα «παλάτια» των Μινωικών Γραμμών και τους «πρωταθλητές» της ΑΝΕΚ, με τη συνδρομή κεφαλαίων από το Χρηματιστήριο. Ηταν επίσης και η εποχή του πολέμου μεταξύ των χωρών της πρώην Γιουγκοσλαβίας που ανέβασε κατακόρυφα το μεταφορικό έργο των γραμμών. Ηταν μια ευκαιρία που αξιοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο από την ελληνική πλοιοκτησία.

Ολα όμως άλλαξαν από τον Ιούνιο του 2006, όταν ο όμιλος Grimaldi από τη Νάπολι αποφασίζει να επεκταθεί στην επιβατηγό-οχηματαγωγό ναυτιλία, στα Ro-Pax, όπως λέγονται διεθνώς, και εξαγοράζει το 30,5% της Finnlines, μιας μεγάλης ακτοπλοϊκής, ναυτιλιακής εταιρείας στη Φινλανδία.

Τον επόμενο χρόνο, τον Μάιο του 2007, γίνεται γνωστό ότι ο όμιλος Grimaldi απέκτησε τουλάχιστον το 14,3609% της ΑΝΕΚ. Η εξέλιξη αυτή πυροδοτεί ένα γαϊτανάκι εξαγορών και ανταλλαγών μετοχών μεταξύ των ελλήνων εφοπλιστών και στο «τέλος της ημέρας» ο όμιλος Grimaldi γίνεται ο απόλυτος άρχων των Μινωικών Γραμμών. Στο μεταξύ, ο όμιλος Attica έχει περάσει στον όμιλο της MIG, αφού ο Περικλής Παναγόπουλος αποχωρούσε από την ακτοπλοΐα με κέρδη, βλέποντας την απειλή Grimaldi, και η ΑΝΕΚ έμεινε στην κυριαρχία του Γιάννη Βαρδινογιάννη του Ιωσήφ.

Αποτέλεσμα των εξελίξεων αυτών ήταν η σταδιακή υποχώρηση της ελληνικής πλευράς στην Αδριατική. Οσον αφορά το μεταφορικό έργο, ο όμιλος Grimaldi ελέγχει περίπου το 55% στα φορτηγά και λιγότερο στους επιβάτες.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΣ - tanea.gr

Την 8η Μάρτη 1857 οι γυναίκες που δούλευαν ατελείωτες ώρες με χαμηλή αμοιβή και κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στα κλωστοϋφαντουργεία της Νέας Υόρκης, βγήκαν στον δρόμο διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς, λιγότερες ώρες εργασίας και ίσες αμοιβές με τους άνδρες. Η κινητοποίησή τους δέχθηκε την επίθεση της αστυνομίας που τις διέλυσε.

Είναι η ημέρα που ξεκίνησε ο αγώνας των εργαζόμενων γυναικών, η ημέρα που δημιούργησαν τα πρώτα τους συνδικάτα.

Οι αγώνες των γυναικών έχουν ιστορία και συνέχεια.

Τιμούμε τις σουφραζέτες, τις εργάτριες, τις ακτιβίστριες και συνδικαλίστριες που αγωνίστηκαν πριν από μας.

Τιμούμε την ηρωίδα γυναίκα της Πίνδου, της Εθνικής αντίστασης, του αντιδικτατορικού αγώνα. Τη γυναίκα των καταλήψεων της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Τιμούμε τη γυναίκα – πρόσφυγα.

Συνεχίζουμε τον αγώνα που ξεκίνησαν εκείνες γιατί είναι πολλά αυτά που πρέπει να κατακτήσουμε. Γιατί είναι πολλά αυτά που κατακτήσαμε και απειλούνται. Γιατί έχει οξυνθεί η βία κατά των γυναικών, ο σεξισμός και η πατριαρχική αντεπίθεση στα δικαιώματα των γυναικών και στην ισότητα των φύλων.

Η 8η Μάρτη είναι ημέρα μνήμης των διαχρονικών αγώνων των γυναικών σε όλο τον κόσμο, αλλά και διαρκής υπόμνηση ότι κάθε μέρα είναι αγώνας για την οριστική εξάλειψη των ιστορικά διαμορφωμένων έμφυλων ανισοτήτων, αγώνας για την άρση όλων των έμφυλων διακρίσεων και του σεξισμού, αγώνας μέχρι την κατάκτηση της ουσιαστικής ισότητας στην εργασία, στο σπίτι, στην επιστήμη, στην εκπαίδευση, στο δημόσιο χώρο, στην πολιτική ζωή, στον ελεύθερο χρόνο, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.

Η 8η Μάρτη και εφέτος τιμάται εν μέσω πανδημίας και οικονομικής κρίσης, ενώ προστέθηκαν η ενεργειακή κρίση και πρόσφατα ο πόλεμος στην ανατολική Ευρώπη, με σημαντικές έμφυλες συνέπειες.

Οι γυναίκες, τα κορίτσια και τα παιδιά, είναι τα βουβά θύματα κάθε πολέμου. Γιατί οι κυβερνήσεις μετρούν δυνάμεις και απώλειες μόνο στο πεδίο της μάχης, εξάλλου το διεθνές δίκαιο “προστατεύει” τον άμαχο πληθυσμό(!).

Σήμερα, που ήδη μετράμε 3 γυναικοκτονίες στη χώρα μας για το 2022, με την τραγική παρακαταθήκη του 2021 που 17 γυναίκες έπεσαν θύματα από τον άντρα-νυν ή πρώην, “σύζυγο” ή “σύντροφο”, τον άντρα-θύτη.

Είναι επιτακτική ανάγκη να αφήσουμε τις γυναίκες και τα κορίτσια να διεκδικήσουν τη θέση τους στη λήψη αποφάσεων στην πολιτική, τη δημόσια ζωή, στον συνδικαλισμό, στην επαγγελματική ζωή, σε όλους τους τομείς επιστήμης, στην ψυχαγωγία, στην δράση για το κλίμα και την αντιμετώπιση της πανδημίας, στον αθλητισμό, στην επιχειρηματικότητα, στη Δημόσια Διοίκηση, στην οικοδόμηση της Ειρήνης.