Βία μεταξύ «οπαδικών στρατών»

Από την εν ψυχρώ δολοφονία του 18χρονου φοιτητή Άλκη Καμπανού στην Θεσσαλονίκη, το αιματοκύλισμα και τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη στη Νέα Φιλαδέλφεια από τους ναζί χούλιγκαν της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, που διέσχισαν όλη τη χώρα μας υπό την ανοχή των αστυνομικών αρχών και που οι συμπατριώτες τους, τους υποδέχτηκαν σαν ήρωες (!!!), την επίθεση οπαδών του Άρη με τσεκούρι (!) σε οπαδό του ΠΑΟΚ σε νυχτερινό κατάστημα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, το πρόσφατο επεισόδιο στο Περιστέρι, όπου ρωτώντας κάποιους «τι ομάδα είναι», τους «έστειλαν στο νοσοκομείο», μέχρι την ανθρωποκτονία του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη, έξω από το γήπεδο στο Ρέντη, με δράστες «οπαδικά τάγματα εφόδου», που στήνουν καρτέρια μέσα στη νύχτα, φαίνεται ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει.
Το τελευταίο μάλιστα γεγονός απέκτησε ιδιαίτερες διαστάσεις επειδή το θύμα αυτή την φορά ήταν αστυνομικός και φαίνεται ότι για το σύστημα, το χτύπημα του «κράτους», των «δικών μας παιδιών», αποτελεί «κόκκινη γραμμή».
Είναι γνωστό ότι πίσω από κάθε μεγάλο κοινωνικό ζήτημα, βρίσκονται μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, κρύβεται η ροή χρήματος και ψήφων και το ζήτημα αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση. Πίσω από τον «επαγγελματικό αθλητισμό» των Ανωνύμων Εταιρειών, βρίσκονται τα επιχειρηματικά συμφέροντα των μεγαλομετόχων – ολιγαρχών των ΠΑΕ, που ελέγχουν εντελώς τυχαία, εφοπλιστικό κεφάλαιο, Τράπεζες και ΜΜΕ. «Κοινό μυστικό» είναι η αλληλοδιαπλοκή συνδέσμων οργανωμένων οπαδών και διοικήσεων.

Ένοχοι των εγκλημάτων αυτών είναι οι χούλιγκαν με τη γραβάτα

Στις παρυφές μεγάλων ομάδων στήνονται, χρηματοδοτούνται και δρουν ποικιλοτρόπως ιδιωτικοί «οπαδικοί στρατοί», επίσημοι ή ανεπίσημοι, που δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό, που χρησιμοποιούνται σαν προκάλυμμα για άλλου είδους επιδιώξεις και δραστηριότητες, οι οποίοι -εκφράζοντας τις διαμάχες των ολιγαρχών- ενίοτε συγκρούονται, βγάζουν τη «βρώμικη δουλειά» που χρειάζονται οι μεγάλες «μπίζνες», νόμιμες ή παράνομες, φτάνουν στο σημείο να κάνουν κουμάντο σε συνοικίες και πόλεις.
Αλήθεια αν μπορείς να χειραγωγείς πολιτικά και οικονομικά μια τόσο μεγάλη και καλά οργανωμένη μερίδα κόσμου, γιατί να μην το κάνεις; Πίσω από αυτές τις αντιπαραθέσεις εκφράζονται μερικές φορές και αντιθέσεις μερίδων της ολιγαρχίας, όπως δείχνει η κόντρα Μαξίμου – Μαρινάκη, που έχει οδηγήσει σε ανησυχίες τους βουλευτές Πειραιά της Ν.Δ., πράγμα που επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι ο 18χρονος που έχει συλληφθεί μοιάζει να φοβάται να αποκαλύψει πρόσωπα και πράγματα, δεδομένων όσων θα μπορούσαν να ακολουθήσουν.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση ακολουθεί την «πεπατημένη», με εντυπωσιοθηρικά – υποκριτικά μέτρα, με ημίμετρα, με αυστηροποίηση των ποινών, με περιστολή ελευθεριών, με περισσότερους αστυνομικούς, περισσότερες κάμερες, με ταυτοποίηση των πάντων και με περισσότερη φυλακή και για περισσότερους. Η ύπαρξη και η οργάνωση «ιδιωτικών στρατών» ορισμένων ολιγαρχών δεν φαίνεται να την ενοχλεί και η συζήτηση για την αντιμετώπιση της «οπαδικής» βίας γίνεται αποκλειστικά γύρω από την τιμωρία των φιλάθλων, με το δίμηνο κλείσιμο των γηπέδων. Εκείνο που μπορεί να προκύψει μέσα απ΄ αυτό, είναι η βία να «μετακομίσει» λίγα ή και περισσότερα μέτρα έξω από τα γήπεδα, όπως έγινε σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Φαίνεται ότι τα κλειστά γήπεδα δεν φαίνεται να ενοχλούν ιδιαίτερα τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, αφού η αγορά του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα είναι μικρή, σε σχέση με τις μεγάλες κερδοφόρες αγορές της Ισπανίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας και τα κέρδη από την παραοικονομία του ποδοσφαίρου, από το «Στοίχημα», από τα «στημένα» ή από τα ποσά που δίνει η UEFA, είναι πολύ περισσότερα από τα κέρδη που θα είχαν από τα εισιτήρια με γεμάτα τα γήπεδα, όχι βέβαια πως και αυτό δεν τους ενοχλεί.