Μνημόνιο δεκαετίας ή παύση πληρωμών στους δανειστές;

Μνημόνιο δεκαετίας ή παύση πληρωμών στους δανειστές;

Του Μητσέλου Σπύρου, Μέλους Γραμ. Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ

Είναι πράγματι ο δυναμικότερος μοχλός της Ιστορίας. Αλλά πολύ συχνά με τρόπο αντίστροφο. Αυτά που συμβαίνουν, το κακό που έχει ενσκήψει εδώ και πέντε χρόνια στην κοινωνία μας, δεν οφείλεται στη βούληση των πολιτών και κυρίως των ηγετών τους, αλλά αντίθετα στην αβουλία τους. Στις τολμηρές αποφάσεις που αναβλήθηκαν, τα διλήμματα ππυ δεν απαντήθηκαν, τα θέματα που από φόβο δε συζητήθηκαν, τις προτάσεις που ξορκίστηκαν. Και, όταν τα γεγονότα που προετοιμάζονταν στη σκιά, ξεχύνονται και με τρόπο αμείλικτο ξεσκεπάζουν τις ψευδαισθήσεις, όταν οι αντιθέσεις που δεν επιλύθηκαν εκρήγνυνται, όταν τα διλήμματα παύουν πλέον να υπάρχουν, αφού αφέθηκε η ζωή να αποφασίσει, τότε η αναγκαιότητα τους παρασέρνει όλους στη μια ή την άλλη κατεύθυνση, είτε ήθελαν είτε όχι, είτε γνώριζαν, είτε αγνοούσαν, είτε κρύβονταν πίσω από τις ψευδαίσθήσεις. Και τότε, αυτοί που αρνήθηκαν να πάρουν την τολμηρή αλλά δύσκολη απόφαση την καίρια στιγμή, που ξόρκιζαν από δειλία και εθελοτυφλία το κρίσιμο δίλημμα, διαμαρτύρονται ότι δεν ήθελαν να συμβούν έτσι τα πράγματα, ότι αναγκάζονται και ότι οι ίδιοι δε φέρουν καμιά ευθύνη. Και ελάχιστοι αναρωτιούνται: εάν τότε είχαμε τολμήσει να αντικρίσουμε την πραγματικότητα και να πάρουμε τη δύσκολη, τολμηρή αλλά αναγκαία απόφαση;



Τρεις φορές τέθηκε εκ των πραγμάτων στην ελληνική κοινωνία το δίλημμα « Μνημόνιο ή παύση πληρωμών; ». Την πρώτη το 2010, η Κυβέρνηση του ΓΑΠ τρόμαζε μόνο και στο άκουσμά του στις διαδηλώσεις. Τη δεύτερη, στις εκλογές του 2012 τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ σκέπασαν κάθε νηφάλια συζήτηση κάτω από την τρομοκρατία της προπαγάνδας. Και τώρα, καθώς οι ελπίδες ενός «έντιμου συμβιβασμού» αποδεικνύνοται φρούδες, το δίλημμα επανέρχεται επιτακτικά με τρόπο δραματικό και οριακό: Ή νέο - το τρίτο στη σειρά - Μνημόνιο ή παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Η πραγματικότητα αποκαλύπτει ότι αυτή τη στιγμή μέσοι δρόμοι δεν υπάρχουν, παρά μόνο στη σκέψη αυτών που εθελοτυφλούν και στα χείλη των προπαγανδιστών.



Η «σίγουρη» επιλογή της συνθηκολόγησης

Η πρώτη επιλογή είναι λίγο πολύ γνωστή σε όσους θέλουν να βλέπουν την πραγματικότητα. Δε χρειάζεται να κινητοποιήσει κανείς τη φαντασία του, αρκεί να ρίξει μια ματιά πίσω στα πέντε τελευταία χρόνια, για να συμπεράνει ότι θα επέλθει πρωτοφανή διαώνιση της κρίσης : αύξηση της έμμεσης φορολογίας σε είδη πρώτης ανάγκης, μη αναίρεση άδικων φόρων, ιδιωτικοποιήσεις, νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, περαιτέρω υποχώρηση κοινωνικού κράτους. Και το σημαντικότεροι η μονιμοποίηση μιας κατάστασης τελμάτωσης της οικονομίας και υπανάπτυξης, εφόσον ούτε ο ιδιωτικός τομέας - που στην Ελλάδα ήταν πάντοτε κρατικοδίαιτος - ούτε κυρίως ο δημόσιος θα μπορούν να λειτουργήσουν ως κινητήριος μοχλός για μια κάποια ανάπτυξη. Ακόμη και αν υπάρξει κάποιο ελάχιστο πλεόνασμα - με αιματηρές λαϊκές θυσίες - θα κατευθύνεται στην αποπληρωμή του χρέους, που θα αναπαράγεται με τη συνεχή χρηματοδότηση από τους δανειστές. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που καθώς εδραιώνεται σε βάθος χρόνου μετατρέπει την Ελλάδα σε μια περιθωριακή και ασήμαντη χώρα γερόντων, μια αποικία χρέους της Ευρώπης.

Είναι λογικό να επιλέγει κανείς αυτήν την προοπτική, αν τα συμφέροντά του ευνοούνται ή τουλάχιστον δεν πλήττονται από την μνημονιακή πολιτική. Γιατί πρέπει να το πούμε, ορισμένοι κέρδισαν αυτά τα χρόνια του Μνημονίου και αρκετοί διατήρησαν ή τουλάχιστον έχασαν πολύ λίγα σε σχέση με τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Αυτή , όμως, η πλειονότητα των ανέργων, των υπαλλήλων, των νέων χωρίς μέλλον, των αυταπασχολούμενων κ.λπ. γιατί να αποδεχτεί αυτή την τελμάτωση της ζωής και την ακύρωση του μέλλοντός τους;

Αν αυτή η προοτπική είναι η τελική επιλογή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αν με λίγα λόγια επιβληθεί ένα « Κόκκινο Μνημόνιο » με τη λογική του « μη χείρον βέλτιστον » και την επίκληση του παραπειστικού επιχειρήματος των μειωμένων απαιτήσεων της κοινωνίας, οι συνέπειες στο πολιτικό πεδίο θα είναι διαλυτικές. Η Κυβέρνηση με μια τέτοια επιλογή στην πλάτη της θα αποξενωθεί ραγδαία από εκείνες τις δυνάμεις που τη στήριξαν, θα απωλέσει σταδιακά τη λαϊκή αποδοχή και θα αισθάνεται αναγκασμένη να προσφεύγει στη στήριξη των κατεστημένων ευρωπαϊκών και κυρίως ντόπιων κύκλων, που ήδη προστρέχουν να την ενσωματώσουν. Το γεγονός αυτό θα επιφέρει σταδιακά την άμβλυνση και τελικά την ακύρωση και του εσωτερικού ριζοσπαστικού της προγράμματος, από το αίτημα της σύγκρουσης με τη διαπλοκή και τους ολιγάρχες, έως αυτό του εκδημοκρατισμού της διοίκησης και της πολιτικής ζωής. Τι θα απομείνει; η απογοήτευση και η διάχυτη αίσθηση « όλοι ίδιοι είναι ».



Η επιλογή της Ρήξης

Η δεύτερη επιλογή είναι αυτή της ρήξης με τους δανειστές, ξεκινώντας από την παύση πληρωμών τοκοχρεολυσίων και εξυπηρέτησης του χρέους. Στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα δε θα έχει ανακαλύψει την ασπιρίνη. Είναι μια πολιτική επιλογή που έχει εφαρμοστεί σε πολλές περιπτώσεις σε διάφορες εκδοχές με την επίκληση μιας σειράς επιχειρημάτων και θέσων διεθνώς κατοχυρωμένων από τον ΟΗΕ. Στην περίπτωση αυτή η χώρα δηλώνει την αδυναμία της να εξυπηρετήσει τους δανειστές και διεκδικεί την απομείωσή / διαγραφή του χρέους (ενός μεγάλου μέρους του) καλώντας τους δανειστές σε διαπραγμάτευση. Η απόσειση του δυσβάχτου βάρους των δόσεων και των τόκων θα επιτρέψει να κατευθυνθούν πόροι προς την ανάπτυξη της οικονομίας, σε επενδύσεις δημόσιες και κίνητρα για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Με λίγα λόγια για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Μια τέτοια τολμηρή επιλογή θα χρειαστεί να στηριχθεί από βαθιες οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις (εθνικοποίηση τραπεζικού συστήματος και βασικών παραγωγικών τομέων, εφαρμογή θεσμών εργατικού και κοινωνικού ελέγχου για την αποφυγή διαφθοράς, άνοιγμα της ενημέρωσης στην κοινωνία και σύγκρουση με το σύστημα διαπλοκής, έλεγχος και φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, αύξηση του κατώτατου μισθού κ.λπ.).

Είναι ιδιαίτερα πιθανό ότι μια τέτοια αποφασιστική επιλογή θα φέρει τη χώρα εκτός του νομισματικού συστήματος του ΕΥΡΩ (έστω προσωρινά). Και εδώ είναι η δυσκολία, καθώς η συστημική προπαγάνδα έχει δαιμονοποιήσει οποιαδήποτε συζήτηση για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και έχει υποκαταστήσει τα επιχειρήματα με τηλεοπτικές κραυγές. Η Αριστερά που τολμήσει τη ρήξη είναι υποχρεωμένη να καταστρώσει σχέδια (και όχι μόνο ένα) για αυτό το ενδεχόμενο, να ενημερώσει και να πείσει τα λαϊκά στρώματα και να προετοιμάσει τη χώρα για τη μετα - ΕΥΡΩ εποχή. Με τόλμη, σχέδιο, επιχειρήματα, πρόγραμμα και λαϊκή στήριξη η Αριστερά μπορεί να κόψει το γόρδιο δεσμό και να προετοιμάσει την ανασυγκρότηση της χώρας έξω -ενδεχομένως - από το θανάσιμο εναγκαλισμό της ΟΝΕ και τους ΕΥΡΩ.

Μητσέλος Σπύρος

Μέλος Γραμ. Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ