Στο πλευρό της αγωνιζόμενης αγροτιάς | Γράφει ο Παύλος Λ. Αλεξίου

Στο πλευρό της αγωνιζόμενης αγροτιάς | Γράφει ο Παύλος Λ. Αλεξίου

«Μπλοκαρισμένη» η κυβέρνηση από τη μαζικότητα, την ενότητα και την αποφασιστικότητα των αγροτών επιστρατεύει την καταστολή, τον κοινωνικό αυτοματισμό, τον ψευδώνυμο διάλογο και τους «ευρωπαϊκούς περιορισμούς»

Μορφή χιονοστιβάδας παίρνουν οι κινητοποιήσεις των αγροτών. Χιλιάδες τρακτέρ και αγροτικά μηχανήματα, απ’ άκρη σε άκρη σε όλη την χώρα, έχουν αποκλείσει εθνικές οδούς, λιμάνια, αεροδρόμια και τελωνεία. Κάθε μέρα κι ένα καινούργιο μπλόκο, κάθε μέρα εκατοντάδες τρακτέρ βγαίνουν στο δρόμο. Κάθε μέρα συνελεύσεις των αγροτών με στόχο την καλύτερη οργάνωση και την κλιμάκωση του αγώνα. Πρωτοφανείς σε μαζικότητα, πείσμα και δυναμισμό -και όχι εθιμοτυπικές- οι φετινές κινητοποιήσεις, γιατί όπως φαίνεται η κατάσταση «δεν πάει άλλο», γιατί «δεν υπάρχει φράγκο», γιατί απειλείται η ίδια η ύπαρξή τους. Βλέπουν ότι δεν έχουν κανένα μέλλον, κάθε μέρα που ξημερώνει είναι και χειρότερη από την προηγούμενη.

Εμφανίζονται ενιαίοι και ανυποχώρητοι, με ένα ενιαίο πλαίσιο αιτημάτων και έχουν θέσει σαν όρο να μη γίνει καμιά ξεχωριστή διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση. Η σκληρή πραγματικότητα, η ίδια η ζωή, η ανάγκη για επιβίωση έχει βάλει στην άκρη τα κομματικής απόχρωσης αγροτικά μπλόκα. Έχουν καταφέρει με την ενότητα, την αποφασιστικότητα και την ευελιξία στις κινητοποιήσεις τους να έχουν εργαζόμενους και επαγγελματίες δίπλα τους, αλλά και νεολαία και ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, που με κάθε τρόπο εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα τους.

Γιατί ακριβώς ο αγώνας τους εκφράζει την οργή και την αγανάχτηση που βγαίνει από όλους τους πόρους του κοινωνικού σώματος, που συνθλίβεται από την ίδια πολιτική που γεννάει την ακρίβεια και τα μεροκάματα πείνας, τα εγκλήματα σαν αυτό των Τεμπών και τα σκάνδαλα σαν αυτό του ΟΠΕΚΕΠΕ, τα 13ωρα και το τσάκισμα των ΣΣΕ, το κλείσιμο των ΕΛΤΑ και τους προϋπολογισμούς πολέμου.

Αυτή η ίδια πολιτική είναι που ξεκληρίζει και απειλεί με αφανισμό την αγροτιά, μαζί και τον πρωτογενή τομέα, που έχει οδηγήσει στη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Είναι η πολιτική της ΕΕ -με τις συνεχείς αντιαγροτικές αναδιαρθρώσεις της ΚΑΠ- και όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, που ξεριζώνουν τους φτωχομεσαίους αγρότες από τη γη τους και τους στέλνουν στην ανεργία και στη μετανάστευση, που οδηγούν στη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής σε λίγα αγροτοδιατροφικά μονοπώλια.

Ο αγώνας της αγροτιάς είναι ένας αγώνας ζωής και θανάτου που συνδέεται με τους αγώνες του λαού μας για την υγεία και την παιδεία, τη σύνταξη και το μεροκάματο.

Και απέναντι σε αυτή την παναγροτική πλημμυρίδα, στριμωγμένη η κυβέρνηση, «μπλοκαρισμένη» στα αδιέξοδα της πολιτικής της, απογυμνωμένη μπροστά στην κοινωνική κατακραυγή, επιστρατεύει τους γνωστούς μηχανισμούς και τα ίδια έωλα επιχειρήματα.

Βασικό όπλο της η καταστολή. Με την προκλητική παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων, με τα ΜΑΤ και όλον τον κατασταλτικό της μηχανισμό επιτίθεται στους αγρότες, όπως έκανε στην Κρήτη, κλείνει η ίδια δρόμους και πλατείες με τις κλούβες της, απαγορεύει συγκεντρώσεις και πορείες, στέλνει αγρότες στα αγροτοδικεία, όπως έκανε στη Λάρισα και στην Καρδίτσα. Τους χαρακτηρίζει «εγκληματική οργάνωση», την ίδια στιγμή που προσπαθεί να συγκαλύψει με κάθε τρόπο την πραγματική εγκληματική οργάνωση του ΟΠΕΚΕΠΕ, που ή ίδια εξέθρεψε, με τα «δικά της παιδιά» να ξεκοκαλίζουν τα χρήματα των ενισχύσεων που προορίζονταν για τους αγρότες.

Μαζί με την καταστολή, ο «κοινωνικός αυτοματισμός». Με το Μητσοτάκη να χαρακτηρίζει τις κινητοποιήσεις «ακραίες ενέργειες», «που δεν βοηθούν», καθώς «προξενούν προβλήματα σε άλλες κοινωνικές ομάδες». Ένα όπλο που, όσο αυξάνονται οι κινητοποιήσεις των αγροτών, όσο θα πλησιάζουμε προς τις γιορτές και όσο θα λείπουν αγαθά από την αγορά, τόσο πιο πολύ θα χρησιμοποιείται, μόνον που φαίνεται προς το παρόν να μην έχει πολλή πέραση και να έχει πέσει στο κενό.

Και τέλος το «τυράκι» του «διαλόγου» και των «ανοιχτών θυρών του υπουργείου», ενός «διαλόγου» με κάποια ψίχουλα «στο μέτρο του δυνατού», «στα πλαίσια των ευρωπαϊκών περιορισμών», εντός της ΚΑΠ δηλαδή, μήτρας και τροφού των προβλημάτων των αγροτών. Είναι δηλωτική του τι προτίθεται να δώσει η κυβέρνηση, μέσα από αυτόν τον ψευδώνυμο διάλογο, η θέση του πρωθυπουργού: «Δεν πρόκειται να ξανακάνουμε το λάθος που κάναμε σε άλλες εποχές, να τάξουμε και να δώσουμε στους αγρότες χρήματα τα οποία δεν μπορούσαμε στη συνέχεια να δικαιολογήσουμε, και να μας ζητάει η Ευρώπη να τα επιστρέψουμε και με τόκο». Μια θέση που έσπευσαν να αναπαραγάγουν όλα τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, που βγήκαν να δηλώσουν ότι διαφωνούν με μια παλιότερη τακτική του ίδιου του κόμματός του, με αιχμές κατά του Καραμανλή, «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά».

Την ίδια ώρα που για τους αγρότες και για τις λαϊκές ανάγκες περισσεύουν ψίχουλα, η κυβέρνηση βρίσκει χρήματα, δισεκατομμύρια, για επενδύσεις στην πολεμική οικονομία της ΕΕ, για εξοπλισμούς και για τα ΝΑΤΟϊκά σφαγεία, για ενισχύσεις και φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, σε βιομηχάνους και εφοπλιστές. Είναι χαρακτηριστικός ο εμπαιγμός των κτηνοτρόφων από την κυβέρνηση, που τους άφησε στο έλεος των ζωονόσων, αρνούμενη τον αναγκαίο εμβολιασμό, για να μην ενοχλήσει τους μεγαλοεξαγωγείς της φέτας.

Η θέση της κυβέρνησης είναι πολύ δύσκολη κι έτσι πέρα από την κοινωνική κατακραυγή, αρχίζουν να εμφανίζονται φαινόμενα γκρίνιας και στο εσωτερικό της, ενώ πυρά για το ζήτημα δέχεται και από τους δυο πρώην πρωθυπουργούς Καραμανλή και Σαμαρά και το μνημονιακό συνεταιράκι του, το Βενιζέλο, κινήσεις που εντάσσονται και σε μια συνολικότερη επιχείρηση αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού.

Υποκριτική είναι και η στάση των άλλων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ), που παρά το γεγονός ότι δηλώνουν ότι βρίσκονται στο πλευρό των αγροτών, παριστάνοντας τώρα τους «σωτήρες» τους, έχουν ευθύνη για τα αδιέξοδα των αγροτών, γιατί έχουν την ίδια στρατηγική με αυτήν της ΝΔ. Γιατί στήριξαν και στηρίζουν την εγκληματική πολιτικής της ΕΕ, αποκοίμιζαν τον κόσμο με το «παραμύθι» της «μεγάλης ευρωπαϊκής αγοράς» και το «χαπάκι» των επιδοτήσεων, ψήφισαν και εφάρμοσαν ως κυβερνήσεις όλες τις αναθεωρημένες εκδοχές της ΚΑΠ. Είναι οι ίδιοι που σε προηγούμενες κινητοποιήσεις των αγροτών, από κυβερνητικές θέσεις, λέγανε αυτό που λέει τώρα και ο Μητσοτάκης «δεν συζητάμε με κλειστούς δρόμους» με αυτούς που «εκβιάζουν» και «που κόβουν την Ελλάδα στη μέση», φτάνοντας στο σημείο να ξεφουσκώνουν τα λάστιχα των τρακτέρ.

Άλλωστε κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν «αποστάσεις» από τα μπλόκα, ξεκαθαρίζουν ότι διαφωνούν με τα κλεισίματα δρόμων. Δεν στηρίζουν τις μορφές πάλης που επιλέγονται από τους ίδιους τους αγρότες. («Εγώ δεν συμφωνώ με τα μπλόκα» των αγροτών, είπε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μπάρκας, και καλά που δεν τον ρώτησαν οι αγρότες). Σε σχετικά επίμονα ερωτήματα δημοσιογράφων, δολιχοδρομούν, λέγοντας ότι τους δρόμους δεν τους κλείνουν οι αγρότες, αλλά ο Μητσοτάκης (Φάμελλος-ΣΥΡΙΖΑ, Τσουκαλάς-ΠΑΣΟΚ), ενώ για το τεράστιο αυτό ζήτημα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία, «σιγήν ιχθύος» τηρεί και ο «συγγραφέας», «ταξιδευτής» προς την«Ιθάκη» του και επίδοξος σωτήρας του ελληνικού λαού Τσίπρας.

Αυτή τη φορά είναι τόση η οργή, η ορμή και η αποφασιστικότητα του αγροτικού κόσμου, που και το ΚΚΕ, «την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενο», δεν έκανε τα δικά του μπλόκα, δεν έστησε τα δικά του συντονιστικά, δεν κατέβασε τα δικά πολιτικά πλαίσια αιτημάτων, αλλά αναγκάστηκε, όπως είχε κάνει παλιότερα και με τους φοιτητές -όταν φουσκώνει το λαϊκό ποτάμι- να μείνει μέσα στις ενιαίες επιτροπές των μπλόκων και να υποστηρίξει το ενιαίο πλαίσιο αιτημάτων των αγροτών.

Και ενώ καταγγέλλουν την ΕΕ και την ΚΑΠ και τα άλλα κόμματα που τις στηρίζουν, η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ κατέθεσε «κατεπείγουσα επιστολή» στην Πρόεδρο της ΕΕ Ούρσουλα Φον ντε Λάιεν και τον Επίτροπο Γεωργίας Χ. Χάνσεν, απαιτώντας «να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα των βιοπαλαιστών αγροτών»!!! Ζητάνε να λύσουν τα προβλήματα των αγροτών αυτοί που τα δημιουργούν, καλλιεργώντας τεράστιες αυταπάτες για την ΕΕ, που κατά τα άλλα καταγγέλλουν.

Ο μόνος δρόμος που μένει στους αγρότες είναι ο ο δρόμος της ενότητας και της αδιάλλακτης πάλης. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της διεκδίκησης, που τους φέρνει σε σύγκρουση με όλες αυτές τις πολιτικές. Ένας δρόμος που είναι ο μόνος που μπορεί να τις ανατρέψει και να έχει αποτελέσματα, που θα συμβάλει και στην εξαγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων για την παραπέρα πορεία, για την ανάγκη οργάνωσής τους σε αγροτικούς συλλόγους και παραγωγικούς συνεταιρισμούς. Γιατί πρέπει κάποια στιγμή μετά από 45 χρόνια από την ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ να κάνουν και την αναγκαία «σούμα» και να λογαριάσουν κέρδη(;) και ζημιές, το ξεκλήρισμα και τον αφανισμό τους.

Ας μηχανορραφεί και ας απειλεί η κυβέρνηση. Κάθε απειλή πολλαπλασιάζει τα τρακτέρ που βγαίνουν στα μπλόκα και τον κόσμο που στέκεται στο πλευρό τους.

Ο δίκαιος αγώνας των αγροτών είναι υπόθεση όλων μας

Η νίκη τους θα είναι νίκη του λαϊκού κινήματος

Στο πλευρό της αγωνιζόμενης αγροτιάς, λοιπόν, με κάθε τρόπο.